Ik was op reis en zojuist aangekomen op mijn motor in Tarifa, het meest zuidelijke plaatsje van Spanje. Ik had een hostel genomen, omdat ik er de volgende dag zou vertrekken met de pond naar Tanger, Marokko. Wat een lekker leventje heb ik toch. Ik had super veel zin om de EU te verlaten, omdat ik toe was aan een echte cultuurverandering. Die avond sprak ik een Duits stel en een Marokkaanse gozer. We hadden meteen leuk contact en besloten samen wat te gaan eten buiten de deur. Het bleek alleen nog lastig kiezen, met zoveel schattige en betaalbare eetboetiekjes.
Nadat we ergens waren gaan zitten, vertelde ik ze van mijn plannen om de volgende dag naar Marokko te vertrekken.
“But you’ve just arrived!” riep de dame. “You’re running!”
Het was waar. Deze mensen hadden me nu al door. Maar dat is het met reizigers. Het zijn mensen die een natuurlijke gave hebben om te analyseren. Maar daardoor vaak ook weer overwelmd worden door de mogelijkheden die ze zien.
De volgende dag spraken we ergens af op het strand. De zee die bekend stond om haar golven trok me acuut, dus ik trok zo al mijn kleren uit en rende het water in. Als ik maar kon blijven vluchten. Terug bij mijn handdoek voelde ik dat ze zelden iemand hadden meegemaakt die zonder schaamte deed wat hij wilde doen en zegde wat hij wilde zeggen. Ik merkte dat ze dat interessant vonden en daardoor wat dichterbij kwamen. Dit bleef ik op de één of andere manier een beetje eng vinden. Maar maakte ik deze reis ook niet als grote sociale test? Of was ik nou eindelijk een keertje klaar met dat getest van me?
Die middag nog zat ik op de boot naar Tanger. Soms is geen keuze maken, de beste keuze die je kunt maken. Het bracht me immers naar een heel nieuw continent. Na een bootreisje van drie kwartier en een douanecheck van drie uur, mocht ik eindelijk Afrikaanse grond betreden. Ik had van een Duitser in Lissabon gehoord, dat de oude Medina de plek is waar het historische centrum van vrijwel alle Marokkaanse steden is. Mijn navigatie werkte inmiddels niet meer, dus ik moest goed op alle borden kijken. Het duurde even voordat ik de Medina vond, maar zodra ik de smalle straatjes binnenreed op mijn motor, werd ik meteen hartelijk ontvangen.
“What is the name of your hotel?!” hoorde ik een paar straatschoffies roepen.
“Hostel Medina!”
“Oh, ok follow us!”
Omdat ik kersvers was, besloot ik op het aanbod in te gaan. Terwijl ik de jochies weg zag rennen, scheurde ik achter ze aan. Heel even waande ik me in een ware Indiana Jones film.
Nadat ze me veilig bij mijn slaapplek hadden gedropt, boden ze me aan de rest van de Medina te laten zien. Ik voelde natuurlijk wel aan dat het me wat geld zou gaan kosten, maar veel kon het niet zijn. Bovendien waren ze erg standvastig, dus zou het me waarschijnlijk meer energie kosten om ze af te wimpelen, dan gewoon op hun aanbod in te gaan. De jongens bleken verrassend veel te vertellen en spraken vloeiend Engels. Ik was diep onder de indruk. Ze bleven me intussen van alles aanbieden. Niet van nep te onderscheiden voetbalshirtjes. Hun oudere zus. En Hasj uit Chefchaouen, de plek waar de meeste Marokkaanse hasj gemaakt wordt. Maar ik beklemde ze op hun hart het alleen bij de tour te willen houden en daarin had ik voet bij stuk te houden.
Ik werd al snel binnen gebracht bij een winkel. Er werd me meteen een kop thee aangeboden door een vriendelijk ogende man. Vervolgens werd het ene tapijt na de andere voor me uitgerold. Maar kopen zou ik het niet. Nee, ik kom alleen even kijken hoor. Toen hoorde ik het typische Moskee geluid “Allahoe akbar” door de straten van de Medina. Mijn jonge gids vertelde dat hij ging bidden en over 10 minuten weer terug was.
En 10 minuten bleek precies genoeg tijd te zijn om mij een Nomadische jas aan te smeren. Ook al had ik mezelf nog zo voorgenomen niets te kopen. Nee, deze Marokkanen waren sluw en zeer sterke verkopers. De man was net zolang met de prijs gezakt, totdat hij zag dat ik brak. Nog voor ik antwoord had kunnen geven, pakten ze de jas voor me in en stonden ze met het pinapparaat klaar. Het was net alsof ik helemaal geen keuze had. Ik was werkelijk verbaasd over de kracht die in deze man schuilde. Deze man die het spel had gewonnen. Maar enkel en alleen omdat hij wel moest winnen. Hoe had hij anders de volgende dag zijn brood te kopen?
Nadien nam ik de jongens mee voor wat eten. Ik trakteerde ze in ruil voor hun gastvrijheid. Het leek heel even oprecht allemaal. Maar tegen het einde van de maaltijd werd toch wel duidelijk dat ze er niet voor zich zelf zaten.
“I don’t need food, I need money!”
“And you will get money!” vertelde ik ze.
Nadat ze me opnieuw hadden afgezet, gaf ik ze een flinke tip. Maar dat was niet genoeg voor ze. Het leek opnieuw alsof ik geen keuze had. Maar brak ik dan ook voor deze twee knaapjes van twaalf? Dit kon toch niet? Ik vond het welletjes geweest. Mijn gezicht versomberde wat. Het was mijn strategie, want emotie werkt bij deze mensen.
“Are you no longer happy?” vroegen ze.
“No, I am, but I just want to go back inside the hostel.”
“Ok, but first I want you to be happy, because you not happy, we not happy.”
“I am happy!”
“Ok, then we are happy!”
En daar namen we afscheid. Ik begreep waar het conflict voor ze zat. Wat betreft kwam ik als rijke westerling om in de keuzes en hadden deze knaapjes er maar één.
Lees je graag meer van me? Laat dan je email adres achter. Dan stuur ik je een gratis kopie van mijn debuutroman Pispaal, een autobiografische roman met o.a. thema’s als pesten, schaamte en seksuele ontwikkeling.
https://janhendrikcreations.com/auteur/
