Ik was in Casablanca, Marokko. Ik was mijn dag begonnen met een stevige scrubsessie in een Hamam en bezocht in de middag de grootste Moskee van de stad. Het was een mooi bouwwerk, zoals eigenlijk alle gebouwen voor religieuze doeleinden dat zijn. Met de botte en bloedende hand, heeft de mens uit eerbetoon voor het ongrijpbare, de wereld er vol mee gezet.
Ik had wifi nodig, want ik moest opnieuw opzoek naar een plek om te slapen. Een plek om te werken. Want ik had zoveel te doen. Ik vond via Air B&B een studiootje dat ik in eerste instantie voor drie dagen boekte. Ik was zo moe, dat ik die avond vrij snel in slaap viel. Ik was toe aan een thuis. Een plek waar ik gewoon ergens onder de lakens kon kruipen. En dat kon heel even hier. Ook al kon het natuurlijk nooit tippen aan het thuis dat ik zo’n anderhalve maand geleden had verlaten.
Het was oudejaarsdag. Ik had de afgelopen dagen flink gewerkt aan de redactie van mijn eerste boek Pispaal, dat binnenkort uitkomt. Het was een uur of vijf. Ik besloot de deur even uit te gaan om de buurt te verkennen. Ik had toch een bestemming nodig, want Oud & Nieuw moest natuurlijk wel stevig gevierd worden. Ik kon alleen niet echt een leuke plek vinden. Niet een plek zoals ik me dat in gedachten had ingebeeld. Een grote club, vol met dansende mocro’s, lampen, cocktails en rookgordijnen. Nee, het bleef Marokko. Geen kroegen op de hoek van de straat. Geen zichtbaar genieten.
Er liepen een paar vriendelijk ogende mannen in pak voorbij.
“Hello there, do you guys speak a little English?”
“Yeah sure, a little, what do you want to know?”
“I’m just looking for a place, like a club or a bar, where I can have a drink or celebrate new year?”
“Oh, sure, yeah maybe you should go to the Maarif area. I know there’s an Irish Pub. And if you go to Corniche, there are a lot of places you can go. I believe there’s also a club on the top floor of the twin towers.”
Ze lieten me op Google Maps zien waar ik moest zijn.
“Well, thanks a lot man! Shukran!”
Shukran betekent “bedankt” in het Arabisch, wat ik ergens had opgepikt.
Ik was bij de Irish pub. Nadat ik even naar het toilet was geweest, liep ik naar de bar.
“What kind of beers do you have?” vroeg ik de barman.
Een jonge vriendelijke man die naast me zat, moest er een beetje om lachen.
“Where’re you from?”
“Oh, I’m from the Netherlands..”
“Ah, that’s why. You know, I was just wondering, since you asked what kind of beers we have. All we really have are basically 2 light lagers. You’re in a Muslim country, you know, we don’t really have beers..”
“Ah sure, yeah I knew that..”
Ik bekeek de beste man nog eens goed. Hij zag er vriendelijk uit. Ik had sterk het gevoel dat ik hem kon vertrouwen.
“What is your name?”
”Jaouad.”
Na elkaar de hand geschud te hebben, begon het volgende old-into-the-new-year-adventure.
Jaouad en ik stonden midden op de weg om een taxi aan te houden. Overal vlogen ze voorbij, maar stoppen deden ze niet. Jezelf met de taxi vervoeren, was vrijwel de enige optie die je had hier in Casablanca. Daarom stikte de stad ervan. Maar twee man vervoeren deden ze niet zo graag. Ze namen liever een groepje van vier mee, want dan konden ze meer geld verdienen. En wat ook nogal uitmaakte, was waar je naartoe ging. Alleen de ritjes binnen het centrum waren onder de chauffeurs in trek, want die naar buiten het centrum, ging waarschijnlijk zonder passagiers weer terug. En wij moesten naar de rand van het centrum. Daar stond er een heus Marokkaans huisfeest op me te wachten. Ja, ik had mijn uitnodiging voor vanavond te pakken. Veel leuker dan naar een club gaan in mijn uppie.
Eenmaal bij ze thuis, werd ik hartelijk ontvangen. Iedereen stelde zich netjes voor. De club mensen leek aardig internationaal te zijn en was hier gevestigd, omdat Casablanca vol met kansen zat. Kansen die bijvoorbeeld een land als Frankrijk al lang niet meer had. Want hier was nog een hoop te beginnen, zoals het organiseren van feesten en events voor de groeiende high class. Marokko wilde er ook bij horen en zat vol met rijken die met geld wilden smijten. Ik begreep niet zo goed, waarom de rest van Marokko dan zo arm leek. Maar het was het verschil tussen arm en rijk dat tot extremen was gegroeid. Jaouad, legde het me uit.
“Think about this. If you own a restaurant here in Casablanca, your costs for personnel are going to be very low. Because most people here, work for almost nothing. But if you then still manage to sell your pizza for, say 10 bucks a piece, you’ll get very rich.”
Dat was het dus. Afspraken over zaken zoals minimumloon waren hier niet. Nee, iedereen kon hier vrijuit worden uitgebuit, door de gevestigde elite.
“So that’s the secret?”
“Yep. That’s the secret.”
Ik merkte dat ik goed in mijn vel zat. Ik was blij dat ik het gewoon alweer voor elkaar had. Het was oudejaarsavond en ik was omringd door leuke mensen. Mensen waar ik me thuis bij voelde. Ik was van de meesten overigens diep onder de indruk. Zo kwam de vriendin van Jaouad uit Frankrijk en had alles achtergelaten omdat ze hier wat anders vond. Iets wat ze niet in eigen land had. Zoals genegenheid. Iedereen die elkaar helpt. Respect voor elkaar. Ja, dat zag ik ook wel. En ik voelde het ook, anders was ik hier nooit aanwezig geweest. Want laten we eerlijk zijn, een Oud-en-Nieuw feestje in Nederland, dat vier je toch echt alleen met vrienden. Als je ze hebt tenminste. En als je ze niet hebt, dan heb je dikke vette pech. Maar hier was iedereen welkom en hoeft niemand alleen te zijn. En het was niet vreemd of gek. Nee, het voelde gewoon echt.
Naarmate de avond vorderde begon ik me er steeds meer thuis te voelen. Een gevoel waar ik steeds sterker naar verlangde. Ik gaf de vriendin van Jaouad signalen dat ik net was aangekomen in Casablanca en eigenlijk een soort van opzoek was naar een thuis. Al was het alleen maar om even te kunnen settelen om op zoek te gaan naar een meer permanente situatie.
“Well, what about if you just move in with us?”
Ze schoot Jaouad even aan.
“Hey, what do you think? Shall we host Jan here for a while? As our new roommate?”
Jaouad bekeek me even van top tot teen.
“Hell, yeah! Why not!”
Ik voelde me ineens heel blij. Ik mocht weer thuis komen. Eindelijk!
“Really guys, you have no idea what that means for me.. This is amazing!”
Het nieuwe jaar was alweer vier uur oud. Het twaalf-uur-moment was leuk geweest, wat in Marokko gewoon een gezamenlijke toast inhoudt. Er waren veel nieuwe mensen bijgekomen en ook weer weggegaan. Er was ergens verderop in de stad ook nog een feest aan de gang, van een bekende lokale DJ. Mijn verlangen om van deze Oud en Nieuw echt een onvergetelijke te maken, werd steeds groter, dus ik stuurde een beetje aan om het toch nog wat verderop te gaan zoeken. Het duurde best even voordat iedereen op dezelfde golflengte zat, maar uiteindelijk gingen we met 3 SUV’s die kant op. I was among “the rich kids” of Casablanca..
Het was onderhand een uur of zeven in de ochtend. Er was flink wat drank doorheen gegaan. Iedereen stond in het midden van de huiskamer te hossen, maar waren we al versmolten tot één geheel? Er werd muziek gedraaid en iedereen kon een nummer opzetten als hij of zij dat wilde. Dit was mijn moment. Ik zette mijn hitlijst met knallers uit de 80’s en 90’s op en kreeg het groepsgevoel steeds een tandje hoger. We moesten er doorheen met elkaar. Alleen zou dat slechts gebeuren als ook mijn hart volledig open was. Pas als ik mijn hart echt opende voor deze groep lieve mensen, zouden deze mensen wagenwijd opengaan voor mij. Maar ik had de eerste stap te zetten. Zoals ik dat voor mijn gevoel altijd heb te doen.
Ik had genoeg gedronken, dus lef was er genoeg. “Let’s dance!” van Bowie knalde door de speakers. Met mijn handen in de lucht, stuiterde ik over de dansvloer en waagde ik een dansje met iedereen die er zin in had. En dat waren er steeds meer. Na nog een laatste knaller, hoorde ik van iedereen dat ik de beste DJ was. Iedereen was blij er door te zijn met elkaar.
“This is amazing man! You did it!”
“Yeah, we did it! We have arrived! Arrived at the place we all want to be!”
Ik zag iedereen naar me kijken. Ik zag vooral de gemeende lach. Maar hier en daar ook de twijfel-lach. Want ben ik nu echt daadwerkelijk in contact? Of ben ik mezelf aan het overschreeuwen? Ach, ik hoef het ook niet altijd te weten. Het was 1 januari 2019 en we waren met elkaar thuisgekomen. Want niet thuis kunnen komen met Oud & Nieuw, is als een eenling die het reizen over de wereld als excuus gebruikt, om maar niet te hoeven denken aan het feit dat hij eigenlijk helemaal geen thuis meer heeft.
Lees je graag meer van me? Ik ben naast blogger ook auteur van het boek Pispaal. Ik heb dit boek geschreven om aandacht te vragen voor mensen die vroeger veel gepest zijn en zich tijdens hun adolescentie eenzaam hebben gevoeld in de weg naar (seksuele) volwassenheid. Door dit persoonlijke verhaal met derden te delen, ontstaat er voor veel mensen een vorm van herkenning, wat een aanzet is tot meer openheid in de maatschappij, omtrent intiemere zaken. Subscribe voor een gratis exemplaar!
