Wat moet ik doen? Wat is mijn taak? Wat is mijn pad? Dien ik het groter geheel nog wel? We zijn als mensheid een ander tijdperk in geslingerd lijkt het wel. Er zijn duizenden meningen. Er zijn nog veel meer overtuigingen. En nog nooit zijn er zoveel mensen geweest die de hele wereld met een druk op de knop kunnen bereiken. Het zijn 6 woeste maanden geweest. En dat geldt zeker ook voor mij. Maar niet één keer ben ik bang geweest. Niet één keer heb ik mijn mening voor mezelf gehouden. En dat is me zeker niet altijd in dank af genomen.
We zijn nu zes maanden into-the-circus. En telkens als ik het nieuws aanzet, dan word ik eigenlijk meteen weer terug geworpen in mijn stoel. Ik moet bang zijn. Ik heb me aan te passen. Ik moet heel erg voorzichtig zijn. Het liefste zo contact gestoord mogelijk. Uitgaan doe ik al een tijdje niet meer. Het is gewoon te lastig geworden. En even naar de sauna gaan is er ook niet meer bij. Ik heb me er wel aardig bij neer gelegd. Maar wat ik moeilijk vind, is dat het eigenlijk gewoon heel goed met me gaat. En dat ik nergens last van heb, totdat ik het nieuws weer aanzet. Of op Social Media scroll. Ik merk dat het me moe maakt. Kijk, als het nu echt zo was, dat er om mij heen mensen bij bosjes neer vielen. Of dat er van al die honderden mensen die de afgelopen zes maanden op mijn pad zijn gekomen, ook maar één iemand de ernst van het virus van dichtbij had meegemaakt. Ok, nu lieg ik een beetje. Ik heb wel wat verhalen gehoord. Van kern gezonde mensen in de veertig, die het niet meer na konden vertellen. Tja. Maar dat zijn toch echt wel uitzonderingen. Voor mij dan.
Het dolle leven
Ik demonstreer in ieder geval niet meer. Ik had het mede los gelaten, omdat ik namelijk een hele andere prioriteit had. Ik had namelijk mijn leven te redden. En dat heb ik dan ook echt gedaan. Ik kocht op de valreep een eengezinswoning in Heerlen. Verhuurde die in sloop staat op Airbnb en kwam er op een paar boze en teleurgestelde gasten na, toch aardig mee weg. Ik snaaide nog wat horeca werk langs de kust van Noord Holland, terwijl ik oude vertrapte sta caravan van 500 euro intussen ook omtoverde tot een nieuw verhuurobject. En dat allemaal om uiteindelijk weer in rust te kunnen schrijven. Schrijven over het dolle leven.
Ja het dolle leven. Want dat is voor mij altijd het belangrijkst geweest. Hoe kan ik intens blijven genieten in een door angst geregeerde wereld? Toen de hel los barste was ik niet in eigen land maar in Duitsland. Ik had net iemand ontmoet die ik graag dieper wilde leren kennen. Maar ook Duitsland was in lock-down en niet zo’n klein beetje ook. Na flink rond vragen en smeken en zelfs het overleggen van bewijs dat ik had gewerkt in de regio, betrok ik een Jagershut in de bergen van Nordenau. Een romantische plek met een klein vuurkacheltje. Een plek waar ik iemand kon ontvangen. Een plek die ik al een tijdje niet meer had gehad. Dus we dansten midden in de bergen. We dronken nabij stromende beekjes. We vreeën tot we het punt dat we ‘high’ van het lachen uitbarsten. En we hadden elk gesprek die vele mensen voor ons al eens gevoerd hadden. En bovenal, waarom zouden we bang zijn? Waarvoor?
Maar ons geluk zat anderen in de weg. Ik kwam niet schuilen vanwege Corona. Nee, ik kwam hier om te neuken. Tja. Laat ik maar gewoon zeggen dat de waarheid waarschijnlijk ergens in het midden zal liggen? Maar wat moest ik anders? Ik zag het alweer gebeuren dat ik de komende maanden nergens anders aan mijn trekken zou komen. Want alleen mensen in relaties mogen nog seks hebben met elkaar. En de singles zochten het maar uit. Maar ik kon in ieder geval vertrekken. Want de wereld was in de greep van angst. So you better stay the fuck at home!
Het was tijd voor radicale keuzes, in radicale tijden
Dus ik reed terug naar huis. Alleen waar was dat? Ik kon in ieder geval wel even bij familie terecht. Eenmaal in het midden van het land, waar ik aankwam bij mijn twee broers, voelde het meteen goed. Hoewel, één van mijn broers inmiddels had besloten om verder als vrouw door het leven te gaan en ik dus eigenlijk nu een zus had. De wereld stond bepaald niet stil dus. Het werden uiteindelijk een paar hele gezellige dagen, met als hoofdvraagstuk of ik er wel goed aan zou doen om een huis te kopen dat helemaal in Zuid-Limburg stond. “Tja, dan zit je straks wel helemaal daar. Eigenlijk koop je dan je eenzaamheid,” zei mijn middelste broer. En daar zat natuurlijk zeker wat in. Maar heel veel andere keuzes had ik ook niet, want het was goedkoop en veel geld zou ik dit jaar toch niet meer verdienen. Dus het was tijd voor radicale keuzes, in radicale tijden.
De eerste corona demonstrant
Terwijl we allemaal gekluisterd aan de buis zaten, werd mijn drang om een tegengeluid te geven steeds groter. Bovendien zag ik in, dat als ik nu naar Den Haag zou gaan, ik de eerste corona demonstrant van Nederland zou zijn. En dat predicaat wilde ik maar al te graag. Want in April 2020 moest je toch echt wel knettergek zijn als je tegen de status quo was. Corona was for real. En viel zo’n beetje in dezelfde ernstlijn als de Tweede Wereld Oorlog. Een ware Apocalyps. Maar ik was totaal overtuigd van vrijwel het tegenovergestelde.
Dus daar liep ik dan. Rondjes om en rond het binnenhof van Den Haag. Met mijn spandoekpak. Voor mijn vaderland. Voor alle ondernemers. Voor het inzicht dat hopelijk zal gaan komen. En klik. Nog even op de foto met De Jonge en Grapperhaus. Ja, daar stond ik dan in de krant. Want het leven gaat voor de dood! Een week later, op dinsdag 28 April, demonstreerde ik weer. Ik was extra gevoed, door een hoop verdriet. Want heel veel langer kon ik ook niet bij familie blijven. Want door de stress waren ook de emoties hoog opgelopen bij mijn aanverwanten. Dit, terwijl we net zo lekker gingen. Ik merkte nu al, dat de maatregelen die er werden genomen, veel meer leed veroorzaakten, dan het virus ons lief was. Ik kon geen kant uit. Geen vooruitzichten op werk. Voorlopig nog geen huis, omdat de bank inmiddels toch wel had laten weten dat het beoordelen strenger wordt. Het was echt nijpend geworden. Dus mensen! Wat doen we onszelf aan?! We verdienen het leven terug met elkaar! Echt, ik ben er in mijn hele ziel en zaligheid van overtuigd dat er helemaal niets aan de hand is in de wereld!
Danny op straat
Met mijn vrijheidsspeech haalde ik de Nederlandse televisie. Alleen het programma Danny op Straat zette mij en de rest neer als complotdenkers. Of lock-down-clowns. Het was unaniem. Je stem verheven mocht niet meer. Een tegengeluid geven was not-done. Bekijk hier het programma terug. Vanaf minuut 1.00 ben ik te zien.
Maar ik voelde me verantwoordelijk. Ik had iets te veranderen in het collectieve bewustzijn. Als storyteller. Als schrijver van boeken. En bovendien had ik de stille hoop, uitgenodigd te worden door de media om mijn verhaal nog eens rustig over te doen. Het was namelijk gratis publiciteit voor mijn boek Pispaal, die ik vorig jaar had uitgebracht. Want als mensen me zouden snappen. Als mensen me zouden geloven. Ja, dan zou Jan Hendrik leeswaardig worden. Maar voor complotdenkers is er geen plek. Althans, niet bij de reguliere media. En dit terwijl ik echt verre van complotdenker ben. Ik zie gewoon een groot collectief menselijk falen, gevoed door een massaal disfunctionerend beoordelingsvermogen, dat er tot heeft geresulteerd dat er groepen zijn ontstaan, die zich gesterkt bij elkaar voelen, waardoor de waarheid helemaal niet meer belangrijk is.
Maar ik had sterk het idee dat mijn mede demonstranten er toch iets anders in stonden. Want er was wel degelijk sprake van een complot. Van een regime, dat al jaren bezig zou zijn met het uitrollen van een groot plan om de mensheid verder te kunnen controleren. En ik kon hoog of laag springen. Dit hielden ze voet bij stuk vol. Voor hen, was dit de waarheid. En voor onze wereldleiders was de extreme dodelijkheid en het gevaar van het virus waarheid. En ik kon met beide helemaal niets.
Een andere koers
Dus ik besloot een andere koers te waaien, die ik zeker ook noodgedwongen had te maken. Ik had voor mijzelf te zorgen. Want de bittere realiteit is, dat niemand anders het voor je doet. Los van een moeder die je natuurlijk altijd uit de brand helpt, al was het alleen financieel. Ja, dat geluk had ik nog wel. Wat als ze er niet meer zou zijn? Dan zou ik afscheid moeten nemen van de enige vrouw die echt ooit onvoorwaardelijk van me hield.
In de maanden die volgden ontvouwde zich er een waar nieuw leventje op de camping waar ik waar ik vanzelfsprekend ook steeds meer sociale contacten op deed. Daarnaast kreeg mijn ontmoeting in Duitsland nog een vervolg. En dit allemaal terwijl ik overdag in de keuken stond te buffelen en op afstand mijn AirBnb managede met schoonmakers en al. Het was een intense periode, van lange dagen werken om vervolgens tot in de late uurtjes te pilzen onder het genot van diepe gesprekken. Ik vond dit heel fijn, want ik genoot weer een beetje van het leven. En van de realiteit waar we ons in bevonden, leek voor mij even geen sprake meer te zijn.
Kaassoufflés en jonge meisjes
Maar aan al het leuks komt een eind. Want ik was na twee maanden mijn collega’s onderhand behoorlijk beu geworden. Want ik begrijp gewoon niet waarom mensen zich altijd als een hork moeten gedragen in de keuken. Zo had mijn directe collega, tot wel twintig keer toe, of een kaassoufflé, of een frietbak of iets anders wat hij op dat moment in zijn handen had, heel asociaal richting mij gegooid. Dus de maat was op een gegeven moment vol en ik gaf de etterbak wat hij verdiende. En dat was een stalen warenbak richting zijn hoofd. Hij kon nog net op tijd bukken.
Na de schoonmaak kreeg ik te horen dat ik niet weer hoefde te komen. Ik ging nog even verhaal halen bij de baas, maar de emoties waren te hoog opgelopen. Bovendien zouden de dames van de bediening ook over mij hebben geklaagd. Want zo zou ik op jonge meisjes vallen. Ik vond dit echt een ongekende belediging, want ik kijk de dames amper aan als ik met ze werk. Maar het bleek dat ze mijn naam hadden gegoogeld en over mijn boek hadden gelezen. En daar staat inderdaad op de flaptekst, dat ik naar de pronkende achterwerkjes van de meisjes keek als ze op de dansvloer stonden. Maar toen was ik 14 jaar. Niet dat er heel veel is veranderd, maar toch vind ik het onvoorstelbaar wat voor beelden mensen zich in hun hoofd halen, door puur af te gaan op iets wat ze van buitenaf horen of lezen, zonder dat ze er zelf harde bewijzen voor hebben gehad. Het lijkt wel een gevalletje corona effect!
Grip op de werkelijkheid
Maar ik had in ieder geval mijn leven weer een beetje terug. Of althans, ik kon het werken voor geld weer even loslaten en werken aan mijn andere doelen. Maar ik werd meteen weer in de corona madness gezogen. Want terwijl ik aan het strijden was voor mijn eigen leven, waren er kennelijk nieuwe helden opgestaan, die er met de waarheid vandoor waren gegaan. Een plek die ik ergens heel graag zelf in had willen nemen, want dan had ik nu naamsbekendheid gehad. Ik besloot me nog een laatste keer aan te sluiten bij een demonstratie op het Malieveld. Zodra ik Den Haag binnen reed, stond het blauw van de politie. Op het Malieveld sprak ik een aantal omstanders aan. Maar het waren allemaal mensen die unaniem geloofden dat er sprake was van een complot. Ik vond dit bijzonder. Want ik zag echt alleen de psychologie van de mens. Een overheid die zichzelf niet aan de regels houdt, maar toch koste wat het koste doordrukt dat deze maatregelen nodig zijn. Omdat toegeven dat de hele wereld eigenlijk een beetje voor niets zo stuk aan het gaan is, tot een onvoorstelbaar gezichtsverlies zou lijden. Het lijkt er op dat we in een grote psychose zitten met elkaar, waar de grip op de werkelijkheid echt is zoek geraakt. Diezelfde grip op de werkelijkheid die ik ook jaren lang ben kwijt geweest. Ik maakte er zelfs een film over; De Kogel door de Kerk. Bekijk hem hier.
Het belang van de groep
Maar de meningen blijven ongekend verdeeld. Er zijn veel mensen die nog steeds in diepe angst leven en het wordt eigenlijk alleen maar meer gevoed. Maar corona besmettingen. Meer maatregelen. Meer afstand. Meer mondkapjes. En nu zelfs officieel een tweede golf. Ik vind het een verbazingwekkend fenomeen. Als ik dan een vervoersbusje voorbij zie rijden. In een drukke straat. Waar eigenlijk iedereen zorgeloos lacht. Maar hij die achter de ramen zit lijkt gevangen in een computerspel.
Maar gelukkig is er ook nog de jeugd. Ze hebben misschien wel het hardst te lijden van allemaal. Hun hele loopbaan ligt op de schop. Hun sociale levens. Dus ze komen in opstand. Ze willen niet meer. En gaan met de politie op de vuist. De politie die met de dag gewelddadiger wordt lijkt het wel. De politie die de staat met haar regels verdedigt. Net als de media die precies hetzelfde doet. Want wat is er nu belangrijker dan je eigen baantje? Dus je kan maar beter denken en handelen in het belang van de groep. In het belang van diegene die je financiert.
Dus gedraag je maar. Dus anderhalf meter van elkaar als je in de supermarkt staat. Een tafeltje reserveren waar je naam op staat. En je handen te wassen tot er eelt af gaat. Alles om besmettingen tegen te gaan. En waarom zeg ik trouwens besmettingen? Anderhalf maand geleden hadden we het alleen maar over doden. En flatten the curve. Iets wat inmiddels wel aardig is gelukt, als ik naar het grafiekje op Google kijk. Maar het lijkt er helemaal niet meer toe te doen. Evenals het feit dat gezegd was dat we waarschijnlijk allemaal ooit het virus zullen krijgen. En wat als een toekomstig vaccin waarschijnlijk helemaal niet het helende effect heeft waar we op anticiperen? Wat dan? Blijven we dan de rest van ons leven in quarantaine?
Vrede op aarde
Maar het maakt niet uit. Want corona is real. Helemaal als je er een dierbare aan bent verloren. Het kan iedereen overkomen. Het is levensgevaarlijk. Dus is het gerechtvaardigd om de wereld anderzijds totaal te blijven verlammen. En daarmee zal de scheidlijn tussen hij die voor zijn brood vecht. En zij die voor haar gezondheid vreest. En de politie die voor zijn wapenstok leeft. En de student om zijn sociaal leven geeft. En de politicus die zijn imago in stand heeft te houden. En de storyteller die rebels moet blijven. En de pers die door de bril van haar werkgever blijft schrijven. Ja die scheidlijn. Die zal alleen maar groter worden. Dus ga alsjeblieft weg achter je t.v. En vergeet social media. Want anders zal er waarschijnlijk nooit vrede op aarde komen. Want daarvoor verschillen we nou eenmaal teveel van mening.
