Ik liep alleen door de straten van Alameda de Hércules in Sevilla. Het grote uitgaansgebied daar. Ik had net afscheid genomen van een dame uit China. Het was een zeer bijzondere ontmoeting geweest. Waar ik in staat was geweest het punt te maken, wat het veranderen van je perceptie daadwerkelijk met je doet. Alles is slechts een gedachte. En deze kun je sturen. Elk moment een andere kant uit borduren. Dus ik ging nog eens goed bij mezelf te rade. Waarom deed ik dit niet gewoon altijd? Waarom vertelde ik mezelf niet een ander verhaal? Een nieuw verhaal, waarin de mensen me wel aardig vinden? Wel graag met me omgaan? Ja, dit was het grote werk wat ik had te doen. En het pad waar ik me op bevond was mijn test..
Ik had afgesproken met twee Spaanse broers. Ik had ze een maand of drie geleden ontmoet in Plovdiv, Bulgarije. Daar hadden we een geweldige ontmoeting gehad. Ik had ze toen al verteld dat ik een reis door Europa zou maken op de motor. Ze waren toevallig op dezelfde dag als ik in Sevilla, dus dat beloofde wat. Ik ontmoette ze vier uur later dan de afgesproken tijd. Het was nou eenmaal de Spaanse manier waarop dingen gaan. Maar het mocht de pret niet drukken, want we hebben tot zeven uur in de ochtend met elkaar op de dansvloer gestaan. “I want to be just like you Jan. You just pack your backs, and leave on a motorcycle.. This is something I dream of!” zei Rodrigo, de oudere van de twee. Fernando had net een dochtertje gekregen. “It’s a hole new life man.. I could not experience anymore, what you are doing. You got real balls bro, to just take off like that..”
Ze wilden beiden wat ik wilde, maar ergens wilde ik wat zei hadden. “I don’t think that you want the life I have. I’m just running away from having an actual life.. I want what you have..” Fernando glimlachte naar me. “I think you’re always longing for the life, you don’t have,” zei Fernando. “And you need both. See it as having a relationship with your father and mother. Both are really different, but you still wouldn’t want to miss either of them.” Ik vond het erg mooi gezegd. Kennelijk was ik niet de enige met zulke goede inzichten. Want ik wil inderdaad beide. Ik wilde vrijheid. Die vrijheid stond voor de band die ik had met mijn vader. Een band waar ik overigens wel meer van wilde. En mijn verlangen naar een thuis en stabiliteit stond voor de band die ik had met mijn moeder. En ook daar kon ik geen afscheid van nemen. Tegen het einde van de avond kreeg ik een uitnodiging om naar Fuentes de Leon te komen tijdens de kerstdagen. Het dorpje waar ze woonden. “You should spent Christmas with us Jan. We’re probably the only people, that are now most close to you.” Ik was zo blij dit te horen. Ik hoefde niet alleen te zijn met kerst.
Twee dagen later zette ik koers naar Fuentes, waar een gespreid bedje voor me klaar stond. Het was werkelijk fantastisch. Na een hazenslaapje, dook ik opnieuw de kroeg in met Rodrigo, die me tot in de late uurtjes bij de hand nam. Hij stond er op overal voor te betalen. “You are visiting me now, so I’ll pay. You’re in my hometown..” Ik bleef versteld staan van het niveau van gastvrijheid waarmee ik ontvangen werd. Zou ik dat ook zo voor hen doen als ze ooit in Rotterdam kwamen aankloppen? Ik kreeg met verscheidene dorpelingen korte gesprekjes. Het Engels was niet altijd even goed ontwikkeld, maar toch ging het wel. “So what are you doing here? Don’t you want to spend Christmas with your family?” Tja, wat had ik daarop te antwoorden. Ik wilde gewoon weg van alles. Ik was gewoon vertrokken. Op zoek naar antwoorden, maar het waren juist vragen die ik kreeg. Het was gewoon een verlangen van me geweest. En ik ben nou eenmaal iemand die kort op zijn verlangens wil leven. Maar los van de twee broers, begrepen de meesten me in dit kleine Spaanse boerendorpje niet helemaal.
Na een avond bier en tapas brak de volgende dag aan. Het onderwerp van gesprek die dag, was of ik wel of niet zou worden uitgenodigd voor het kerstdiner met de familie. Ik wilde dat wel, maar een klein beetje bezwaard voelde ik me ook. En hoe vaker ik de vraag kreeg, des te meer ik me besefte, dat dit diner echt een enorm ding was voor deze Spaanse farmers familie. Rodrigo liet me vervolgens de landerijen met hun varkens zien. Ze waren bruin van kleur en werden na drie jaar geslacht, om later als de beroemde Iberico ham gegeten te worden. Het viel me op dat de varkens niet roze waren. “Why are they brown?” vroeg ik Rodrigo. “They got tanned. They’re pink when they are born..” Maar natuurlijk. We zitten in Extremadura, Zuid-Spanje, waar in December gewoon de zon schijnt. “I really like this. It’s so great to have this actual experience, visiting the farm,” zei ik. Rodrico keek me aan, terwijl hij als een trouwe herder voor zijn kudde stond. “Yeah, I know, you don’t travel for a picture..” Het was een mooi gezicht. Een boeiende ervaring. Ik klikte er snel een fotootje van.
Wil je weten hoe het afloopt? Like dan mijn Facebook pagina en blijf op de hoogte! Lees je graag meer van me? Laat dan je email adres achter. Dan stuur je een gratis kopie van mijn debuut roman, die binnenkort te koop is! www.janhendrikcreations.com/auteur
