Ik was onderweg naar Rabat, de hoofdstad van Marokko. Ik was in de winter van 2018 op mijn motor vanuit Rotterdam vertrokken en was naar de uiterste hoek van Zuid-Europa gereden, waar ik de pond had genomen naar het Afrikaanse continent.

Ik stopte nog even in Asilah, een leuk plaatsje dat me opviel omdat bijna alle gebouwtjes spierwit waren geschilderd. Die avond nam ik een jeugdherberg in Rabat. Duur was het niet, maar echt vriendelijk was het personeel ook niet. En ik moest om 12 uur weer binnen zijn. Ik vertelde ze dat ik graag mijn motor voor op straat wilde parkeren, maar het vrouwtje dat de boel runde verzekerde me ervan, dat als ik dat zou doen mijn motor de volgende dag er niet meer zou staan. Ik kon mijn motorfiets het beste parkeren op een bewaakte parkeerplaats. Kijk, dat mijn normale fiets in een stad als Rotterdam nergens veilig stond wist ik al. Maar een motorfiets van een paar honderd kilo, in een stuurslot met een extra hardstalen wielslot? Tja, ik was toch echt in Marokko zelf.

Ik liep Rabat in en bestelde ergens wat te eten. Ik had er graag een pilsje bij, maar dat stond niet op de kaart. Ik wist al dat het schenken van alcohol op de meeste plaatsen verboden was, maar ik was op reis en als ik op reis ben dan heb ik eigenlijk altijd zin aan een borrel. Ik ging weer aan de wandel en liep een theehuis in. Ik raakte er in gesprek met een jonge gozer die wat tips voor me had, voor als ik nog naar een bar wilde. Later liep ik door de straten in het centrum. Overal waar ik kwam, leek het een dooie boel te zijn. Nergens zag je een uithangbord, of neonlampen, met de uitnodiging om gezellig te komen drinken. Ik klopte aan bij het adres dat me gegeven was. Er ging een deur open en achter deze deur, kwam ineens een hoop rumoer vandaan. Het was een heuse bar, met life muziek en alles er op en aan. Deze Marokkanen bouwden best een leuk feestje met elkaar. Maar ze liepen er totaal niet mee te koop. Nee, het moest juist absoluut niet opvallen.

Ik keek even goed om me heen. Even verderop zag ik iemand zitten die ook alleen was. Met mijn halve liter bier liep ik naar hem toe en schoot ik hem aan. Het was een Fransman. Een avonturier puur sang, want toen ik hem vertelde dat ik op een grote motortocht was, vertelde hij me dat ik gewoon door moest gaan naar Dakar. Dwars door Mauritanië en dan verder door Mali.
“I have done that road. It can be done.”
Ik kreeg ineens zin om mijn avontuur nog veel bonter te maken.
“But my end goal is Israel. Do you think I can make it through Algeria and Libya?”
“No, impossible. But do the road I told you. You can cross Africa and make it all the way to Israel. It’s going to be one hell of an adventure. But it can be done. And the more down south you’ll get, the more adventurous kind of travellers will cross your path..”
De volgende dag stapte ik weer fris en fruitig op mijn motor en zette koers naar Casablanca. In gedachten reed ik door naar Dakar. En dan verder de Afrikaanse jungle in. Ik kon helemaal weg gaan. Ver van alles en iedereen. Wie weet wat ik nog tegen zou komen. Ik was mijn stoutste dromen aan het visualiseren. Maar na het opnieuw missen van een tankstation langs de snelweg werd ik wakker. Ik zou de lange onafgebroken stukken land nooit halen op zo’n klein brandstoftankje.

Het duurde even voordat ik in Casablanca was. Een miljoenenstad. Ik baande me een weg naar de Medina, het historische centrum. Nadat ik mijn motor veilig had gestald, liep ik door de smalle straatjes. Hier en daar liep ik een klein hotelletje binnen. Het was allemaal erg goedkoop, alleen de kamertjes waren niet groter als een wc hok en er stond alleen een krakkemikkig bedje. “Where is the shower?” vroeg ik één van de hotelbedienden. “Oh, no shower..” Ik keek nog even verder. Ik kwam uit bij een hotel die wel alles had, maar daar had ik het geld weer niet voor over. Een vriendelijke man schoot me te hulp.
“Are you looking for a place to stay?”
Zijn Engels was perfect. Uniek in Marokko.
“Yeah, but none of the hotels here, have a shower.”
“I know my friend, you should take hammam. Let me show you!”
Ik wist dat het me waarschijnlijk op een bepaald moment, iets van geld ging kosten maar ik vertrouwde de man wel. De hammam waar we aankwamen, bleek een soort sauna/badhuis, waar de mannen en vrouwen apart van elkaar komen om zichzelf te wassen en laten scrubben.
“After you wake up, it’s the first thing you do in the morning..”
Kijk, dit was een tip waar ik wat aan had.
“You are so lucky my friend, that you run into me. I know Casablanca very well.”
“Where did you learn to speak English so well?”
“I was abroad my friend. I studied in the United States.”
We liepen naar een goed hotel. Abdul, zoals hij heette, onderhandelde een goede prijs voor me en regelde dat ik mijn motorfiets mocht parkeren in de lobby van het hotel. Deed ik het niet, dan zouden ze de motor weghalen en volledig demonteren voor onderdelen. Omdat de dorst naar geld zo groot was hier, nam ik geen enkel risico. Los van de risico’s die ik nam, door “Ja” te zeggen op uitnodigingen van locals, waar de meeste toeristen toch echt “nee” op hadden gezegd..

We gingen samen ergens koffie drinken. Want dat deden de Marokkanen graag. Koffie drinken in een koffieshop. En zodra het namiddag werd, rookten ze er hasj bij. Het was hun manier om toch te ontvluchten aan de dagelijkse realiteit, in een land waar alcohol not done is. Het is de reden waarom we in Nederland onze coffeeshop de koffieshop zijn gaan noemen. Zo leer je nog es wat.
Ik vroeg Abdul of hij me niet kon helpen aan een betaalbaar appartement. Ik had namelijk zoveel te doen. Zoveel werk wat er nog lag. Maar dat leek onmogelijk te zijn.
“You are in the economic capital of Marokko my friend. This is like the big apple!” Even later nam hij me mee naar een plek, waar ik voor drie euro een vijf gangen maaltijd kreeg voorgeschoteld.
“The reason why they don’t charge you double, is because of me! Nobody fucks with you now, because I know everyone here! You are so lucky my friend!”
We kwamen aan bij een bar, waar we tegen een redelijk tarief biertjes konden bestellen. Hij stond er op het eerste biertje te betalen. Dit vond ik uitzonderlijk. “This is new medina. I show you all the places with cheap good beer. You are so lucky my friend. I know everything here. I will show you Casablanca down low!” Ik kon vooralsnog redelijk van hem genieten. Ook al betaalde ik in de volgende bar wel voor alles, maar dat had ik er voor over. Ik was ook maar een eenzame reiziger. Een beetje gezelschap vond ik wel prettig. En wat kon er nu echt misgaan?

Naarmate de avond vorderde, kwamen we op plekken waar geen enkele toerist nog kwam. Want alles gebeurde achter de schermen. Het waren vooral Shisha lounges, waar je ook wel wat anders kon krijgen dan alleen de waterpijp met kruidentabak. Op sommige plekken zaten een hoop vrouwen alleen. “All the women here, are prostitutes. They’ll go with you all night long.. I’m telling you my friend, Morocco is like Thailand!” Het verbaasde me niets. In een land waar iedereen aan het overleven is, is de verleiding om jezelf aan te bieden, een stuk groter. Want niet iedereen heeft nou eenmaal het geluk gehad om in welvaart geboren te zijn. Om een goede opleiding te hebben genoten. Om een echte toekomst te hebben. Nee, dat zijn in verhouding maar heel weinig mensen op deze wereld. Alleen dat het in een moslimland gebeurde, had ik niet verwacht. Hoe meer ik van het land te weten kwam, des te meer ik me realiseerde dat het werkelijke islamitische geloof allang niet meer werd beleid. Aan de oppervlakte wel, maar in de werkelijkheid deden ze alles wat Allah verboden had..
Het was een bonte avond geweest. Ik merkte aan mijn nightguide, dat hij aardig dronken was. Begrijpelijk ook wel, want zoveel zoop hij natuurlijk nooit.
“With me my friend, nobody will touch you.. Everybody knows me here!”
“I know Abdul, you told me that a thousand times already..”
Er liep iemand voorbij die ons een beetje kwaad aankeek. Abdul werd ineens agressief.
“What the fuck do you look at!? Hey, I’m talking to you man!” schreeuwde Abdul. Ik was ineens op mijn hoede. Ook vond ik het wel welletjes geweest met deze scheldende en vloekende Moroccan man. “Come on, let’s get back to the hotel! Hij hikte en strompelde wat.
“You my friend, I know everything here..”
“Yes, let’s go!”
Eenmaal bij het hotel sloten we de nacht af met wat hasjiesj. Onderuitgezakt zaten we ergens op een stoepje. Ik wist dat ik hem nog iets moest geven. Ik drukte hem 200 Dirham in zijn handen, omgerekend zo’n 20 Euro.
“Here, that’s for showing me Casablanca down low..”
Hij was uiteraard teleurgesteld.
“Come on, man. I have kids to feed. I have a wife. I’m Moroccan man.”
“Yeah, I know. But I paid for all the drinks and I think this is enough.”
Hij stond op en begon te hikken.
“Why not more? Give me one hundred more..”
Opnieuw werd ik op de proef gesteld. Alles draaide hier om geld. Maar ik vond het echt mooi geweest.
“Thank you Abdul. I had a good time. Let’s hang out another day. I’ll give you a big tip, if you find me a nice apartment.”
Hij hikte nog een keer. Ik voelde me niet bedreigd, want ik kon hem makkelijk hebben. Toch was zijn “dronk” iets wat me af schrok. Hij zag het aan me en veranderde zijn houding.
“Ok my friend. You happy?”
“I’m happy.”
“Ok. You happy, I’m happy.”
Ik bekeek hem nog eens goed. Ik had medelijden. Net als met de meeste mensen hier in de Medina. Maar leed ik echt met hem mee? Nee, want ik was geboren in een rijk westers land. En ik was zeker geen kalende grijze man. Iemand als Abdul. Iemand die niet de luxe had zichzelf te prostitueren, maar strompelend en sprokkelend het holst van de nacht uit had te klimmen, immer zoekende naar zijn dagelijks brood..

Zou je graag meer willen lezen? Subscribe hier onder en ontvang gratis het eerste boek van Jan Hendrik; Pispaal. Net als Jan Cremer en Jan Wolkers, deelt hij authentiek en goudeerlijk, zijn schaamte, verlangens en verbazing over alles wat het leven is.