Een telefoontje van Radio Noord
Ik zat in mijn kleine eivormige caravan, die inmiddels alweer drie maanden als mijn huis had gefunctioneerd. Want ik stond niet alleen aan de vooravond van een belangrijke boeklancering van mijn debuutroman Pispaal, ik kwam ook nog eens uit een relatie, die mij zeven jaar lang, door lief en leed had gesteund. Alleen nu had ik het weer alleen te doen. Ik moest pissen. Dat hield in dat ik door de ochtenddauw, over een nat en koud grasveld naar het toiletgebouw had te lopen. Tja, lekker back to basic. In de natuur. Het is even leuk. Maar een warm comfortabel huis heeft toch ook wel zo zijn charmes.
Nog voordat ik bukte om door de veel te kleine caravandeur
te stappen, ging de telefoon. Het was een nummer dat ik niet kende.
“Met Jan Hendrik.”
“Ja, goedemorgen, je spreekt met Edwin, van Radio Noord. Je had een boek
geschreven waarin jij openlijk schrijft over je pestverleden in Oost-Groningen
en waarvan morgen de lancering is, klopt dat?”
“Jazeker.”
“Ja, we wilden daar toch wel een beetje aandacht aan besteden bij ons in de
ochtendshow. Ik stuur dan een reporter op je af, die je om kwart over zeven in
de ochtend komt interviewen. Dit is primetime en eigenlijk één
grote reclame voor je boek.”
Na nog wat concrete afspraken gemaakt te hebben, beëindigden we het gesprek. Een klein geluksgevoel overviel me. Was ik dan toch op de goede weg? Ik kon het bijna niet geloven. Ik had ze dus toch kunnen triggeren met mijn Groningse roots. Het was een tip, van een Amersfoortse journalist, die me had verteld in te spelen op de steden en provincies waar het boek de meeste regionale aanknopingspunten had. De tip die was gekomen, omdat ik veel moeite had gestopt in het benaderen van de Amersfoortse Pers, de plek van mijn boeklancering. Diezelfde moeite, die me al eerder een online publicatie had opgeleverd: “Van een gepest ventje, naar een succesvol auteur.” Lees het hier terug:
https://destadamersfoort.nl/lokaal/kunst/van-een-gepest-ventje-naar-een-succesvol-auteur-655050
Ik zat in de trein naar Groningen. Intussen werkte ik aan mijn boekpresentatie, die ik ook nog steeds had voor te bereiden. Alles kwam tegelijk nu. Maar ik had hier al die tijd wel naar toegeleefd. Eenmaal in Groningen vertrok ik na een bezoek aan mijn geliefde opa naar het huis van mijn broer, waar ik de volgende dag in de vroege ochtend geïnterviewd zou worden. “Ja, het gaat gebeuren nu he,” zei ik tegen mijn broer die een glas prosecco voor me op tafel zette. “Ja man, wel dik hoor. Op de radio, wie had dat gedacht.”
Die nacht sliep ik niet fantastisch. Het was de spanning.
Ook al was het maar een radio-interview, het was wel een signaal dat er iets
aan het gebeuren was. En van het één komt het ander. Maar niet te hard
op de zaken vooruit lopen nu.
Het was 07.00 uur. Mijn wekker ging. Mijn broer stond ook op en zette een kop
koffie voor me. Nog eventjes en dan zou de reporter voor de deur staan. Even
later ging de bel al. Ik deed de deur open en Derk Bosscher, een bekende kop
uit Groningen, stond voor mijn neus.
Na een kort voorinterview en een beetje onderzocht te hebben waar we het over zouden gaan hebben, gingen we de lucht in. Wat Derk vooral interessant vond, was dat mijn daders, die me vroeger hardhandig hebben mishandeld, bij naam werden genoemd in mijn boek. Luister hier naar het interview terug, waar ik vanaf minuut 21.30 ben te horen:
https://www.rtvnoord.nl/radio/programma/20051/Edwin-op-Noord/aflevering/28418
Het interview sloeg goed aan bij Derk. “Je hebt echt een goed verhaal,” zei hij. “Ik zal de redactie van de TV ook nog even tippen. Dan kan je je verhaal nog een keer doen live, bij ons in de uitzending. Dat betekent wel dat je vanavond pas om kwart over zes bij ons de studio uitloopt.” Dit was natuurlijk een geweldige kans. Alleen moest ik vanavond al om 19.00 uur in Amersfoort zijn, waar ik mijn boekpresentatie had te houden. Had ik dan nu ineens een hele moeilijke keuze te maken? Ach, eerst maar eens afwachten of ze me echt gaan bellen.
Bij RTV Noord live in de uitzending
Ik besloot om nog even wat Groningse boekhandels bij langs te gaan, om ze persoonlijk in te lichten van het bestaan van mijn boek. Terwijl ik door de Oude Ebbingestraat liep, ging daar zowaar mijn telefoon. “Hallo, je spreekt met Leonie Albers van de redactie van RTV Noord, we waren heel erg onder de indruk van je verhaal. Zou je je verhaal nog eens willen doen bij ons, vanavond live in de uitzending op TV?” Ik was werkelijk verheugd. “Jazeker, graag zelfs!”
Ik belde meteen mijn uitgever. Want we hadden wel het één en ander op te lossen nu. Iedereen verwachtte me immers vanavond om 19.00 uur in Amersfoort voor de presentatie. “Wat zou je doen als je in mijn schoenen zou staan?” vroeg ik. “Dat weet ik niet, want dat sta ik niet.” Tja, dat was natuurlijk helemaal waar. Maar op RTV Noord in de uitzending komen, betekende wel dat er 90.000 mensen, kennis konden nemen van mij en mijn verhaal. En hier deed ik het toch allemaal voor? Ik besloot om de presentatie een uur later te houden en iedereen die ik had uitgenodigd op de hoogte te brengen. Het moest maar even zo. Dit was belangrijk. En het was plankgas vanavond.
Na nog wat contact met de redactie en na enige weerstand van mijn familie, die nu ook hun dagindeling behoorlijk zag wijzigen, begonnen we samen de dag met een kop koffie in de Euroborg, vlak tegenover de Mediacentrale, waar de studio van RTV Noord gehuisvest was. Ik keek naar buiten, richting het mediapark, terwijl mijn twee broers, moeder en schoonvader druk met elkaar in gesprek waren. Mijn jongste broer zag het. “Gaat ie?” “Jawel hoor, maar ik ga goed hard ook. Ik wist het wel. Als de pers er eenmaal lucht van zou krijgen..”
Het was vijf uur. Tijd om de parkeergarage in te duiken en koers te zetten naar de studio. Ik voelde de spanning in mijn hoofd stijgen. Het was menens. Eenmaal in de studio werd ik hartelijk ontvangen en direct meegenomen door de visagist. Naast me zat een wat oudere man, die steeds grapjes probeerde te maken. Ik vond hem alleen niet echt grappig. Piet van Dijken heette hij. Hij zou de gastheer zijn van vanavond. Het leek wel de Grunneger versie van De Wereld Draait Door.
Ik zat aan tafel bij Marcel Nieuwenweg. De Matthijs van Nieuwkerk van Groningen zeg maar. Op zich lijken de namen wel een beetje op elkaar. Om het ijs een beetje te breken, vroeg ik Piet, die nog steeds grapjes probeerde te maken, hoe hij hier zo terecht was gekomen. Hij keek me even aan met een fronsende blik. “Nee, dat moet je niet doen Jan.” “Ken je Piet niet?” vroeg Marcel. “Ja, ik ken hem vaag wel denk ik.” Marcel moest even lachen. “Ja, ik denk dat de meeste mensen Piet wel een beetje als “vaag” kennen.
Het interview werd geopend met een foto, waarin ik een stuk jonger te zien was, met een flink blauw oog. Het was een mooi aanknopingspunt om mijn verhaal te beginnen. Want zelf had ik nooit het lef gehad om deze foto te delen. Om echt binnen te komen bij het publiek, probeerde ik steeds zo visueel mogelijk mijn verhaal te vertellen. Dus door steeds met concrete voorbeelden te komen. Tegen een lantaarnpaal omhoog. Een kopstoot. Huilend met de politie op de bank. Ja, dit kwam binnen. Ik wist het zeker.
Na het interview bedankte ik iedereen vriendelijk en deed ik meteen een voorzetje voor het vervolg op Pispaal. “Seks, drugs & Techno, zo gaat het vervolg heten.” Ik maakte de mannen meteen nieuwsgierig. Ik begon dit mediaspelletje door te krijgen. Ik zag tevens het belang in van het leggen van goede relaties. “Ik vond het fijn dat ik hier mocht zijn en dat ik mijn verhaal mocht doen.” “Ja, dat vonden wij ook Jan,” zei Piet. Ik liep vervolgens de studio uit waar een zeer trotse familie op mij zat te wachten. “Je hebt het echt heel goed gedaan man! Je had het gewoon niet beter kunnen doen!” riepen mijn broers in koor. En een moeder die me een kus gaf, zo trots als ze was. Ja, ik had een heuse stap gezet. Een stap uit het donker, in het licht van mijzelf en in die van de spotlights.
Kijk hier terug naar het interview:
https://www.rtvnoord.nl/nieuws/215901/Jan-Hendrik-Heslinga-debuteert-met-boek-over-pesten
