Na de persconferentie van 21 April wist ik het zeker. Ik moest iets doen. In actie komen. Rutte kondigde doodleuk aan dat de maatregelen gewoon nog een volle maand van kracht zouden blijven, zonder enige zekerheid te geven over wat er daarna zou volgen. Dit, terwijl er in de vorige persconferentie was gezegd, dat de maatregelen tot 28 April zouden duren, die al eerder waren verlengd na 6 April. We worden dus aan het lijntje gehouden. Althans, zo voel ik dat. Ik ben zelf iemand die behoorlijk wordt geraakt door de maatregelen. Ik ben namelijk alweer een tijdje woningzoekende en had het plan om als zzp kok deze zomer nog een flinke pak geld te verdienen om zo een voorzichtige start te kunnen maken op de moeilijk betreedbare woningmarkt van Nederland. Mijn enige echte optie voor mijn gevoel. Want sociale huur valt af. De vrije sector ook. En met 35 jaar op een studentenkamer zitten, zie ik ook niet helemaal voor me.

De nadelige gevolgen van de corona maatregelen

Maar de horeca zit op slot. Dus voor mij ook geen geld. Geld waar ik op korte termijn, toch echt op gerekend had. En alle campings houden ook de deuren dicht. Dat betekent dat ik mijn woonback-up, een caravan die ergens staat gestald in Delft, ook niet heb. Ik zie het dus best somber in voor mezelf. Ik voel voor het eerst, dat ik in potentie van het randje van de samenleving zou kunnen vallen. Plannen uitstellen is lastig, want het is maar de vraag of en hoe snel de horeca weer op zal starten en onder wat voor rare 1,5 meter regels. Dus het snelle geld is er even niet meer bij voor me en daarmee is mijn positie bij de banken ook niet meer zo sterk. Ik bevind me ineens in een ware rollercoaster. Ik verblijf nu dan wel bij familie, maar dat kan ook niet eeuwig doorgaan. Dus ik was heel boos, maar dat slaat nu steeds meer om naar verdriet. Zeker als ik zie dat we ons volgens sommige politici nog maar aan het begin van deze crisis bevinden.

Zelf heb ik een mening die behoorlijk rechtlijnig is met de koers die de meeste landen varen. Alles lijkt ten koste te gaan van het vergrootglas dat is gelegd op de IC bedden die niet overvol moeten raken. En dit mag net zo lang duren totdat we een nieuw vaccin hebben. Alles voor de volksgezondheid. Maar mijn mentale gezondheid wordt met de dag slechter. Ik slaap slecht. Ik ervaar veel stress. Het lijkt zo uitzichtloos. En ik heb langzamerhand toch echt wel het idee, dat ik daar niet alleen in sta. Ik ben daarom van mening dat we ons teveel blindstaren op alleen de doden die door Corona komen. Ik ben zelfs van mening dat we het virus er gewoon moeten laten zijn. Het is onderdeel van het leven. Het lijkt nu gewoon alsof er een taboe op de dood is ontstaan en dat dit ten koste moet gaan van werkelijk alles. Wat nou als er nooit een vaccin komt? Of wat als die er pas over 2 jaar is? Moeten we dan nog zo lang in deze gevoelloze en krampachtige 1,5 meter samenleving leven? Als ik deze gedachte echt goed op me in laat werken, dan ga ik nog liever dood.

Het leven gaat voor de dood

Daarom stond ik op woensdag 22 en donderdag 23 April, vlak na de dooddoener van premier Rutte, op het hof van Den Haag. Met een spandoekpak aan begon ik met het lopen van rondjes, door en om de overheidsgebouwen.
“Het leven gaat voor de dood! Geef de zelfstandige zijn dagelijks brood! #stopfearnow” was mijn boodschap.
Ik wist dat vrijuit ging, want één persoon is geen demonstratie. Dat is slechts iemand die zijn mening uit. In de winkelstraat, waar ik mijn wandeling was begonnen, werd ik veelal hartelijk ontvangen. Er kwam iemand op mij af.
“Ha, ik ben ook helemaal klaar met die Corona! Mag ik met je op de foto!? Ik vind het super tof dat je dit doet!”
Uiteraard ging ik blij met deze man op de foto en vervolgde ik mijn weg. Iedereen die ik voorbij liep, keek naar me. Van sommige kreeg ik een lach. Een duim omhoog. Of een argwanende blik. Maar overall werd ik goed ontvangen.

Zodra ik het buitenhof betrad, overviel mij een gevoel van spanning. Het was natuurlijk geen heilige grond, maar wel de poort naar plek waar onze regering zat. Deze regering die nu ineens radicale besluiten neemt, die veel impact hebben op mijn leven en die van anderen. Behalve de gemeende lach die ik kreeg van de ijscoman, keken de meeste mensen die op een paar bankjes zaten, amper op.

In gesprek met Premier Rutte en Thierry Baudet

Eenmaal op het binnenhof, stond een cameraploeg. Ik had verwacht dat ze het op zijn minst bijzonder vonden om een eerste corona demonstrant aan te treffen op het hof, maar ook de pers deed net alsof ik er niet was. Ik vervolgde mijn route en liep het binnenhof uit, waar ik om de hoek liep, richting het plein, waar de bezoekersingang van de Tweede Kamer zich bevindt. Maar ik werd al snel gestopt door de Koninklijke Marechaussee.
“Meneer, wat bent u allemaal van plan?”
“Ik loop hier Marechaussee.”
“Heeft u legitimatie bij de hand?”
“Jazeker.”
Ik gaf de beste man mijn rijbewijs. Hij ging vervolgens mijn gegevens opvragen bij de meldkamer, terwijl ik staande werd gehouden door een stuk of drie andere Marechaussees. Maar ik wist dat ze me niks konden maken. En toen kwam daar plots Mark Rutte om de hoek gelopen. Ik bedacht me niet en sprak onze president meteen aan.
“Meneer Rutte, weet u dat er op dit moment 2 miljoen zelfstandigen naar de kloten gaan?!”
“Ik weet het, ik weet het!” zei de premier, terwijl hij me haastend en lachend voorbij liep.
Er kwamen nog een handjevol agenten en Marechaussees om me heen staan. Een hoofdagent sprak me aan.
“Ik begrijp je frustratie en ik vind het ergens ook mooi wat je doet hoor, maar ik wil je toch vriendelijk vragen naar het plein te gaan. Daar mag je demonstreren.”
“Ja, maar ik demonstreer niet. Ik ben zelf opsporingsambtenaar geweest en ik weet wat mijn rechten zijn. Dit is publiek terrein en ik mag hier lopen.”
Vervolgens sprak ineens Thierry Baudet mij aan. Ik had hem niet eens gezien, omdat ik was omsingeld door de vele blauwe uniformen.
“Heel veel sterkte.. Heel veel sterkte..” zei hij terwijl hij even stil stond met zijn partijtje. Ik pakte meteen mijn kans.
“Weet je dat er op dit moment twee miljoen zelfstandig ondernemers helemaal in zak in as zitten? Geen kant meer op kunnen? Ik zie zelf mijn hele omzet weg vallen. Ik kan geen hypotheek meer krijgen bij de bank. Alles stort in!”
“Ik weet het, ik weet het! We zijn er hard mee bezig!”
“Hoe lang houden jullie dit nog vol? Eerst was het 6 April. Toen 28 April. Nu is het 20 Mei. Wat wordt het straks? 1 December?”
Hij knikte met een zekere ernst, terwijl hij zijn route vervolgde.
“We gaan er nu over in debat, maar nogmaals heel veel sterkte!”
Ik wilde graag mijn eigen route vervolgen, maar ik werd nog steeds staande gehouden. De hoofdagent sprak me nogmaals aan.
“Luister, ik begrijp je frustraties. Ik vind het goed dat je het opneemt voor de mensen die anderzijds getroffen worden, maar het is echt anders, als je iemand in de familie hebt die komt te overlijden door de gevolgen van Corona.”
“Ik snap dat dat heel erg is. Maar de dood is helaas ook onderdeel van het leven. Hoe spijtig dat ook is.”

Makke lammetjes

Ik was midden op het plein gaan staan, waar ik in stilte mijn eenmansprotest doorzette. Er keerde een soort kalmte terug. Alle Marechaussee beveiligers waren op de hoogte en lieten me verder met rust. Ik mocht immers voor mijn mening staan. Een paar mensen die ook op het plein waren, vonden het mooi waar ik voor stond.
“Deze man heeft gelijk!” werd er geroepen.
Een donkere jongen kwam naar me toe.
“Je bent echt goed bezig. Je komt ten minste in opstand. Jammer dat er niet veel meer zijn. Nederlanders zijn makke lammetjes joh. Ze laten zich zo alles afpakken. Echt, ik kom uit Portugal. Als je daar was geweest, dan was iedereen meteen met je mee gaan demonstreren. Maar hier in Nederland gebeurd dat gewoon niet. Het is een koud land. Iedereen is echt alleen met zichzelf bezig hier.”
“Ik weet het. Ik had ook niet anders verwacht. Maar toch vind ik het belangrijk om een tegengeluid te laten horen. Dit kwam gewoon niet langer zo doorgaan.”

Ik wisselde het staan op het Plein af met nog een rondje om en rond het hof. Ik kreeg veel positieve reacties en er werden veel foto’s gemaakt.
“Ja, stop de angst!”
“Goed dat je het opneemt voor de ondernemers van ons land!”
“Ik geloof in jou maat!”

Het liefste wilde ik nog in gesprek gaan met een paar politici, maar die waren allemaal druk in debat, dat nog tot zeker elf uur ’s avonds zou duren. Maar mijn dag was eigenlijk al gemaakt, na mijn momentjes met de Premier en Baudet. Ik besloot om nog even uit te waaien op het strand van Scheveningen.

Het leven dreigt een grote worsteling te worden

De volgende dag heb ik lang getwijfeld om nog een keer met mijn spandoek het hof op te gaan. Ik kreeg dan wel reacties, maar eigenlijk voelde het ook als totaal zinloos wat ik deed. Maar uit nieuwsgierigheid wat de dag nog kon brengen, deed ik mijn rood, wit, blauw schmink weer op en ging ik terug naar het hol van de leeuw. Het bleek een succesvolle dag, waar ik menig Kamerlid voorbij zag komen en aansprak op de huidige coronakoers die in het Parlement waaide. Zo spraak ik met twee Kamerleden van de CU, die de ernst voor met name daklozen en ook ondernemers wel inzagen.
“Kijk, ik zit echt in een bijzondere situatie nu. Ik heb momenteel geen woonruimte en werk als zzp kok en had gerekend op deze omzet die ik nu misloop om daarmee ook een bank te kunnen overtuigen om een huis te kunnen financieren. U zult begrijpen dat ook banken nu ineens voorzichtig worden en dat door deze maatregelen alles instort. Dit zelfde geld ook voor huurbazen. Hierdoor belandden mensen ineens op straat. Het treft mensen echt gigantisch. Mijn leven dreigt gewoon een grote worsteling te worden, als het dat al niet is.”
“Je hebt echt een goed punt en ik vind het heel moedig wat je doet. We zijn er van op de hoogte en we gaan hier zeker iets mee doen.”   

Ik kreeg later nog een tweede kamer lunch box aangeboden, als dank voor mijn moeite. Ik vond het lief, ook al voelde ik me vandaag voor het eerst heel kwetsbaar. Het viel op onder verschillende mensen die op plein waren, dat ik een goed en keurig dialoog had met de politici.
“Ze kunnen echt niet om jou heen. Je legt ze het vuur aan de schenen. Echt knap en heel goed dat je dit doet.” zei iemand die op een bankje zat.     
Even later vind ik een gesprek op van een paar politici dat ging over de KLM.
“Wat gaan we doen met de KLM, wacht jij nu op een voorstel van hun kant, of gaan wij dat doen?”
“Laten we even afwachten. Ik verwacht dat ze volgende week wel met iets over de brug zullen komen.”
Ik vond het bijzonder om te zien en te horen. Hier werden de grootste besluiten ‘even genomen’ alsof het ging over de vraag wat je ’s avonds ging eten.
“Heren, denkt u ook nog even aan het voorstel over hoe te anticiperen op die twee miljoen zelfstandigen, die nu allemaal zonder inkomen zitten en als dit nog lang duurt, zelfs failliet dreigen te gaan?“
Maar ze deden wat ze konden. Tja, dat is natuurlijk altijd makkelijk praten, als je zelf een riant salaris hebt en gewoon naar je werk kan blijven gaan.

Een 1,5 meter gesprek met Hugo de Jonge

Het was lunchtijd. Alleen geld om een lunch te kopen had ik niet. Mijn pinpas was net stuk gegaan en mijn creditcard had ik net uit de lucht gehaald, om de hypotheek rond te kunnen krijgen. Maar gelukkig werden mij de hele dag gratis dingen aangeboden. Broodjes, sapjes, ijsjes, kopjes koffie. Iedereen vond het mooi wat ik deed, maar ergens voelde ik me ook steeds kwetsbaarder worden. Een dakloze, die nog een laatste kunstgreep uithaalde om de koers van zijn leven nog een andere richting op te kunnen stuwen. Terwijl ik van mijn lunch box at zag ik daar zowaar Hugo de Jonge een 1,5 meter afstand gesprek voeren met Ferdinand Grapperhaus, midden op het Plein. Ik bedacht met niet en trok mijn spandoekpak weer aan en ging vlak achter de twee heren staan. Een persfotograaf zag me en schoot er meteen plaatjes van. Ik keerde me nog eens om en poseerde zo goed mogelijk. Als ik al de krant zou halen met mijn éénmansprotest, dan zou dit de moneypic worden.

Nadat de heren hun gesprek hadden afgerond, schoot ik de minister nog even aan.
“Minister, mag ik 30 seconden van uw tijd?”
De minister observeerde me van top tot teen en ik voelde dat ik even zijn aandacht had.
“Kijk, ik volg natuurlijk al een tijdje uw optredens op t.v. en vind dat u goed werk doet. Ik kan echt zien dat u hart voor de zaak heeft.”
“Dank u wel, maar waar sta jij nu voor?”
“Ik sta op dit moment voor 2 miljoen zelfstandig ondernemers, die op dit moment geen kant meer op kunnen. Als het waar is dat de volksgezondheid op de eerste plek komt, dan vind ik ook dat u moet kijken naar al die ondernemers die straks allemaal in de psychiatrie belandden, als dit zo langer doorgaat. We zouden “flatten the curve” doen en het aantal IC bedden neemt sterk af. Er zijn zelfs 1.300 bedden onbezet en ook Ahoy is leeg.
“Dat begrijp ik, maar die curve moet toch nog veel platter. De zorg is nog steeds overbelast.”
“Dat snap ik, maar het is wel een crisis situatie. Ik begrijp dat u ten allen tijde wil voorkomen dat er meer doden vallen, maar het lijkt nu alsof er een groot taboe op de dood is ontstaan, terwijl dit feitelijk onoverkomelijk is. Het is misschien spijtig dat ik dit zeg, maar misschien moet u nu de knop iets draaien, wat misschien een lichte stijging tot gevolg heeft wat betreft het aantal doden, maar dit zal allicht nodig zijn om de economie waar velen zo van afhankelijk zijn, weer op te starten, om te voorkomen dat er anderzijds nog veel meer andere slachtoffers zullen vallen.”
Er leek een soort ‘vonk’ over te slaan tussen mij en de minister.
“Ik snap je punt. Bedankt voor je inbreng,” zei hij, waarop hij zijn weg weer vervolgde.

Rot op naar je eigen land

Ik liep weer terug naar mijn bankje en deed mijn spandoek pak weer af. Ik had een compleet gevoel. Ik had veel belangrijke kopstukken even kort gesproken. Mijn mening mocht er zijn. Maar toch voelde het ook alsof ik niet helemaal de aandacht kreeg die ik wel verdiend had. Want los van de stoere foto’s die er van me zijn gemaakt, zal er waarschijnlijk geen aandacht aan mijn actie besteed worden. En dit, terwijl ik het toch geheel “American Style” en met goede bedoelingen had volbracht. Maar ik werd maar weer eens sterk herinnerd aan de o zo nuchtere mentaliteit van de Hollander. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Een leuk gesprek die ik krijg met een paar meiden van Turkse komaf, bevestigde dit, nadat ik ze had verteld over mijn woon en werkverleden in Amerika.
“Tja, het is leuk dat je dit doet hoor, maar ja het is wel Nederland hè. Misschien wordt het tijd dat je ook oprot naar je eigen land..”
Ik moest er smakelijk om lachen, zeker omdat het uit de mond kwam van twee Moslima’s. Maar goed, ik had het wel gedaan. Ik had het opgenomen voor mijn vrijheden. Voor de ondernemers. En ook voor de kwetsbaren, waar ik ergens nu zelf ook toebehoor. Een grote groep mensen, waar geen haan naar kraait. Ook niet als je met spandoek waait.