Ik liet Lissabon achter me. Het was tijd om nog zuidelijker te gaan. Richting de Algarve. Daar zou ik het wel gaan vinden. Portugal stond immers bekend om haar spirituele en yoga-achtige retreats. Ik ging de hele kust af op mijn motor, op zoek naar de juiste plek om eens flink te mediteren. Maar bij elke guesthouse waar ik aanklopte, leek mijn drang om te blijven vluchten, groter. Wat zou ik in de stilte vinden? Misschien wel helemaal niks. Nee, ik kon maar beter gewoon dat gas open houden, in het gezelschap van mijn eigen gedachten. Want in mijn dagdromen had ik de mooiste ervaringen. In mijn dagdromen, had ik mijn hart wagenwijd open en waren de mensen heel dichtbij gekomen..
Ik belandde opnieuw in een klein surfersstadje. In de guesthouse werkte een dame. Ik kon aan haar energie en lengte opmaken dat ze Nederlands was. Ik stelde me voor. “Jan Hendrik.” Ze glimlachte even. “Kelly.” We kregen een fantastisch gesprek. Ja, Nederlanders zijn zo leuk. Het is alleen zo jammer, dat we vaak alleen echt leuk en open naar elkaar zijn, als we niet in Nederland zelf zijn. Ze was het gehaaste leven beu geworden en had haar heil gevonden aan de Portugese kust. Ze droomde er van, ooit haar eigen bed & breakfast te openen. Ik vertelde haar dat ik een schrijver was. Toch voelde ik voor de verandering eens niet in detail te willen treden. Ik begon een beetje genoeg te krijgen van mijn eigen patronen. Genoeg van mijn eigen dromen..
Voordat ik richting de Algarve zou gaan, reed ik nog langs een kleine eco-community. Het plaatsje heette Tamera. Het was bekend geworden omdat ze er helemaal off-grid leefden en er hun eigen levensfilosofie op na hielden. Ze wilden de aarde weer beter maken. Teruggeven. Alleen nemen wat noodzakelijk is. Ik raakte in gesprek met een Duitse dame die op het punt stond om haar stacaravan, die helemaal groen was gespoten, te verlaten. “So how is life here?” vroeg ik haar. Ze keek me even aan. “Wow, that’s a big question.. I don’t really know how to answer that..” Het gebeurde me wel vaker. Ik doorbreek het liefste meteen het sociale praatje, ook al weet ik dat het soms best handig kan zijn. Ze vertelde me dat ze toch niet helemaal off-grid leefden, en vooral in de winter afhankelijk waren van het stroomnet. “It’s just too hard to store the electricity and to cold, to live without..”
Later sprak ik nog een wat oudere vrouw. “So you don’t have to pay any rent to live here? You don’t need to work?” Ze keek me aan, met een zekere ernst. “Well, you’ll be surprised how much we work here..“ Ze liet me vervolgens nog een meer zien, die ze zelf hadden aangelegd. Toen zag ik het. Deze mensen hadden een droom om de wereld een betere plek te maken. Maar de werkelijkheid was toch ietsje anders. Het was overleven hier. Op deze all-year-round camping, met graffiti op de caravans. En hier en daar een zonnepaneel in de grond geprikt..
De volgende plek die ik aandeed was ergens langs de zuidkust van Portugal. In het guesthouse waar ik verbleef, had ik weer een paar leuke ontmoetingen. Zo ontmoette ik een Aussie, die totaal mijn perspectief op de Australiërs veranderde. Want ik was van mening dat ze altijd schreeuwden en zichzelf veel te cool vonden. Maar deze man was megacool, zonder dat hij zichzelf ook maar enigszins cool vond. Hij was een typische surf dude. Lang haar. Shorts. And veggies for dinner. Hij was ook op een “quest to find himself.”
Ik vroeg hem naar wat hij deed in het dagelijks leven. “I’m a corporate lawyer in Perth.” Ik schrok er van. “That’s about the opposite from what I pictured you to be!” “Yeah, I know, I’m actually in a big conflict with myself..” “Dude, you’re telling me you’re wearing a suit in your daily life, and now you’re on a surfboard?” “Yeah, but still wearing the suit though.” “What suit?” “A wetsuit..” We deelden een oprechte lach. Ik zag wie hij was. Hij was een man op een surfboard, die achterna werd gezeten door een man in een zakenpak. Maar de man in pak rent harder. Hij heeft immers meer middelen. Alleen zonder de man op het surfboard, belandde de man in pak nooit op het strand.
De volgende dag ging ik weer verder. Ook al had ik het niet erg gevonden om een paar surflessen van hem te krijgen. Maar goed, dan zal ik toch eens moeten blijven en niet steeds te vluchten voor hen, die pogen een vriendschap met me te krijgen. Terwijl ik mijn backpack op mijn rug tilde en richting mijn motor liep, deelde ik nog een paar laatste woorden met hem. “So, if you’re going to start a revolution, remind to wear a baret!” zei hij. Hij refereerde uiteraard naar Ché Guevara en Fidel Castro. Ik vond het fantastisch. Kennelijk zag hij in mij iemand die heel hard achter zijn dromen aan reed. “You know, I was actually planning to start a big revolution one day.. Actually, I think it will make a great book cover.. Me, wearing a baret!”
Ik vertrok met een flinke glimlach en scheurde de toekomst in. Ik zag mezelf al staan. Op mijn grote piramide met het alziende oog. Een speech te geven voor de hele wereld, waar Martin Luther King alleen maar van had durven dromen. Om vervolgens na mijn preken, de grootse rave die de wereld ooit gekend heeft, met een groots vuur te ontsteken. Niet dat deze droom zich ook maar iets aantrok van de werkelijkheid, maar ze had me wel al hier gebracht. Op deze schitterende plek, met haar kusten van diep blauwe golven, vuurrode rotsen en de zon die lacht. Dus ook al zijn de meeste dromen bedrog, ze stuwen ze je wel naar de plekken waar je het liefste wakker wordt.. Toch?
Zou je graag meer van me willen lezen? Mijn debuutroman Pispaal is nu verkrijgbaar. Een boek over o.a. thema’s als schaamte, pesten en seksuele ontwikkeling. Subscribe op www.janhendrikcreations.com/auteur en je krijgt een gratis exemplaar toegestuurd!
