Ik was nog steeds in Extremadura, één van de Zuidelijke provincies in Spanje. Op bezoek bij een small town family, die groots geld verdiende met de verkoop van de “jamon” van hun Iberico varkens. We waren net terug van de landerijen en op bezoek bij de vader en moeder van mijn amigo Rodrigo. Zijn moeder had inmiddels vier dagen in de keuken gestaan om het o zo belangrijke kerstdiner voor te bereiden. Ik voelde me meteen welkom en kreeg een glaasje aangeboden. Zijn moeder liet trots het huis zien, die enige Moorse invloeden had. Het was hun status. Status, waar we in Nederland al lang niks meer om geven. Ik knikte en lachte wat en probeerde haar non verbaal te vertellen dat ik onder de indruk was. Dat ik haar aardig vond. Want ik voelde aan alles, dat ik in dit moment had te bewijzen of ik leuk genoeg gezelschap was. Of ik de moeite waard was, om aan te sluiten bij het kerstdiner straks.
Ik was best moe. Rodrigo vertelde me dat ik zijn huis tot mijn beschikking had. Ik kon er even thuis komen en dat was na zo lang onderweg zijn, best fijn. Tegen het einde van de middag kwam hij zelf weer thuis. Hij viel meteen met de deur in huis. “So I’m sorry to say this, but we have decided to celebrate Christmas, only with our family.” Er overviel me een gevoel van onzekerheid. Ik was gezakt voor mijn sociale test. Ik had de bocht gemist. Ik stond op het punt om Rodrigo te vragen of het inderdaad aan mij had gelegen, maar ik hield me in. Wat had het voor zin? Ach, het was gewoon een zeer hechte familie, die er hun eigen traditie op na hield. Ik was slechts een passant. Iemand die zijn eigen thuis was ontvlucht.
De volgende dag stonden we redelijk op tijd op. Rodrigo had ook een motor en samen maakten we een rit door het bergachtige landschap. Zijn zus was ook mee. We kregen mooie gesprekken. Over waar je thuis is. Volgens de zus van Rodrigo, was je thuis, als je in jezelf weet thuis te komen. Want dan kan je immers overal thuis zijn. Zo had ik er eigenlijk nog niet naar gekeken. Ik was onder de indruk van deze mensen. Ze waren allemaal eind dertig en begin veertig en hadden geleerd om alleen te zijn. Ze gingen als single door het leven. En dat was genoeg, want ze hadden immers ook elkaar. Ik dacht aan de band die ik had met mijn twee broers. Het voelde voor mij ook zo, alleen lieten we elkaar een stuk meer los. Het hoorde bij het Hollandse bestaan. “But you are more free, Jan. You don’t have any obligations. In a way, I’m also stuck here with my family. In this small town, where your whole life is public..”
Na ergens wat tapas en koffie te hebben gedaan, die ik gelukkig voor de verandering heb mogen afrekenen, gingen we weer richting Fuentes. Het was heerlijk rijden. Rodrigo reed vlak voor me. Ik voelde me een beetje stoer, dus ik trok even het gas vol open en haalde hem in. Het duurde nog geen minuut, voordat ik de bocht miste en met gierende banden van de weg af vloog. Ik duikelde over het stuur en belandde in de berm. Mijn motor lag plat en ik ook. Gelukkig stond ik al weer snel overeind. Rodrigo stopte op de weg en hielp me meteen mijn motor uit de berm te duwen. We moesten er allemaal hard om lachen. “When I saw you, I knew you were going to fall!” Tja, het was onvermijdelijk geweest. Het is de reden waarom ik nog steeds op zo’n goedkoop motorfietsje rijdt.
Na nog een dag met ze te hebben doorgebracht vond ik dat het mooi was geweest. Het is ongelooflijk hoeveel tijd de Spanjaarden buiten doorbrengen. Ze drinken eigenlijk de hele dag biertjes met elkaar en eten staand aan de bar hun tapas tussendoor, om zo de gezellige flow niet te hoeven onderbreken. En af en toe gaan ze bij de varkens kijken, allemaal op hun eigen tijd. Wat een lekker leventje zeg. Wie had dat eigenlijk bedacht? Kantoortijden? Van 9 tot 5 aanwezig zijn? Doe ff normaal joh..
Na het afscheid had Rodrigo me nog helemaal afgezet bij de snelweg, waar ik hem nog eens goed inwreef dat hij een fantastisch persoon was. Want dat was hij echt. “Be well my friend. Just you with your thoughts under that helmet. That’s all you really need..,” zei Rodrigo.
Ik zat opnieuw op de weg. Deze weg die nog zo lang was, want ik had immers nog zoveel te zien. Tarifa, het meest zuidelijke plaatsje van Europa, was mijn volgende bestemming. Ik zou er de pont nemen naar Tanger, Marokko. Na een paar uur rijden stopte ik in Sevilla, voor een nieuwe motorspiegel die was gesneuveld tijdens mijn valpartij. “I just need a mirror, so I can drive back home safely,” vertelde ik de mannen van de motorwinkel. Ik realiseerde me dat ik kennelijk meer bezig was met mijn thuis, dan ik van te voren gepland had. Want ik zou toch nog wel even weg blijven? De motor zelfs verkopen? Voorlopig niet weer thuis komen? Maar deze bocht had me iets geleerd. Dat ook ik mag missen.
Zou je graag meer van Jan Hendrik willen lezen? Zijn debuutroman Pispaal is nu verkrijgbaar. Een boek over o.a. thema’s als schaamte, pesten en seksuele ontwikkeling. Subscribe op www.janhendrikcreations.com/auteur en je krijgt een gratis exemplaar toegestuurd!
