Eén van de laatste plekken die ik had bezocht voordat ik de grens overging naar Spanje, was Lourdes, een pelgrimsoord in Zuid-Frankrijk. Een plek die nogal uitgestorven bleek omdat de meeste pelgrims het niet in hun hoofd halen om in het koude november hun toewijding aan het hogere te bekrachtigen. Na een kruisje te hebben geslagen met een paar vriendelijke Notre Dames (Onze Lieve Vrouwen in het Frans), vond ik daarom de weg alweer snel naar de kroeg. Het was een avond van bezinning. Wat deed ik hier? En waarom was ik hier naar toe gegaan? Natuurlijk heb ik leuke dingen onderweg gezien. Zoals het kasteel van Chambord, dat zo groot is, dat geen Vorst er ooit wilde wonen. De beroemde grotten van Lascaux, waar onze verre voorouders met de prachtigste muurschilderingen laten zien van hoe ver we zijn gekomen. En dan die tochten op de motor, met de zon die schijnt, niet wetende wat er allemaal nog gaat komen..
Omdat er behoorlijk slecht weer was voorspeld, had ik besloten om een extra nachtje in Lourdes te blijven. Ik was wel toe aan een dagje rust. Ik zat in de hotel lobby te genieten van een bak koffie, toen er een griet met een flinke backpack uit checkte. Ze liet ergens het woord “montagne” vallen. Ik kon het niet laten om haar even aan te spreken. “Excuse me, are you going to the Pyrenees?” “Yes, I’m catching a bus to Cauterets.” Ik dacht even aan de barre weersvoorspellingen van vandaag. “Don’t you think it’s way too cold for that?” “Well, it ain’t winter yet!” En weg was ze. Ik begon meteen te twijfelen over de plannen de ik zojuist had gemaakt.
Zo’n drie uur later, was ik halverwege de klimtocht die me was getipt in het toeristenkantoortje van het plaatsje Cauterets. Maar ik had het idee dat ik verkeerd liep. En het begon ook nog flink te sneeuwen. Er hing inmiddels ook een dichte mist en de gevoelstemperatuur lag tegen het vriespunt. Terwijl ik de sneeuw van mijn gezicht schraapte, besloot ik om te keren. Waarom ben ik toch zo beïnvloedbaar? Mijn plan om gewoon een dagje te niksen was toch prima?
Na een warm bad in mijn hotel, ging ik de deur nog even uit voor een warme hap. Na wat tapas, een glas wijn en een poging tot gesprek met een paar Fransen, vond ik de weg weer terug naar mijn hotel. Ik drukte op de knop van de lift. Een hele kleine lift, waar maar 2 personen in pasten. Naast me stond een vrouw van behoorlijke omvang. Toen de lift beneden was, ging ze er als eerste in. Ik probeerde naast haar te staan, maar ze maakte me er op attent dat we de maximum grens van 200 kilo ver zouden overschrijden. “But I only weigh 85,” zei ik. “Yes, but I weigh a 135,” zei ze lachend. Ze drukte op het knopje van de lift, maar er gebeurde niets. Ik ging er maar weer uit en deed de liftdeur voor haar dicht. “Oh, wait, maybe we have to close the door first!” Ik wurmde me vervolgens weer naast haar en na het dichtdoen van de liftdeur, gingen we samen omhoog. En dan is het stil. Het is namelijk altijd stil in de lift. Maar deze lift was wel heel klein. En deze vrouw, was wel heel groot..
Eenmaal boven ontstond er toch een moment van contact. We waren immers een soort van “intiem” met elkaar geweest. Ze kwam uit Spanje en was hier met een klein gezelschap. “So what are you doing in Lourdes?” vroeg ik haar. “Well, what everyone is doing here. I’m on a pilgrimage. Are you not?” Mijn gedachten begonnen opnieuw te ratelen. Ik was op een hele serieuze plek, tussen een hoop hele serieuze mensen. Maar was ik dat wel? Ze vertelde me vervolgens in vogelvlucht haar hele levensverhaal. Zo had ze vroeger helemaal niets met het geloof. Maar door een zieke moeder, die wel streng gelovig was, kwam ze elke week toch in de kerk. Jarenlang was ze tijdens de liederen en de preken, met “haar eigen gedachten en vraagstukken” tot ineens het licht in haar leven was gekomen. “I was so lonely and suffering all the time! But since I have my faith, my life is complete and whole! I’m telling you, this is the truth!” Ik observeerde haar nog eens goed. Ik zag een vrouw die onmogelijk van haar voetstuk was te brengen. “But don’t you think you did this yourself?” “No, I was just like you, always contesting it, but now I know it is the truth. My life was meaningless, until I did my confession! I confessed to it all! All my sins! I was with this priest for almost a full day! And this was very uncomfortable, but after this I was blessed and free! Free to enjoy my life!”
Ik moest de vrouw wel nageven dat ze onwijs overtuigend klonk. Was het hebben van geloof, dat toch iets anders dan dat we vaak denken? “So I will do my own confession then..” “Yes, you should. But it is a very sacred thing to do. You can’t hide from yourself. You have to confess in all honesty.” Ik begon me steeds sterker te realiseren, dat het doen van een biecht, niet zoiets als we zien in de film. Nee, dit ging veel dieper. Zeker hier in Lourdes.
De vrouw stelde voor om nog even met haar beneden te gaan. Daar was ze in het gezelschap van een priester, die ik wat vragen kon stellen. Eenmaal beneden, werd ik hartelijk ontvangen. “Este es mi amigo Jan Hendrik. Le gustaría una confesión.” Engels sprak de priester niet, maar de vrouw kon als tolk fungeren. De ogen waren allemaal op me gericht, toen ik al snel de vraag kreeg. “Why do you want to confess?” Ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij. “I’m a writer and I like to write about world religion and mythology, so I think it would be a valuable experience for me..” De vrouw vertaalde het. De Priester lachte meteen een beetje uit ongeloof en schudde met zijn hoofd. “Esto no es experiencia..” Er viel een stilte. Het was dus geen ervaring, ofwel een dingetje die ik kon afstrepen van mijn bucketlist. Nee, dit had toewijding en voorbereiding nodig..
Die avond kroop ik ver weg onder mijn lakens. Ik dacht na over alles. Alles wat me dierbaar was. Iedereen die me dierbaar is. Ik voelde me eenzaam, maar tegelijkertijd voelde ik een sterke liefde van iedereen die thuis ook aan mij dacht..
De volgende dag stond ik vroeg op. Ik ging terug naar het terrein van het heiligdom. In bezocht eerst een dienst, van een Engels sprekende priester. Een ontzettend hartelijke en gepassioneerde man. Ik voelde wel iets bij hem. Even later heette hij me welkom in het biechthok. Ik was best nerveus. Ging ik het doen? Zou ik deze man het achterste van mijn tong laten horen? “I want you to know, that I am not in the position to judge you. But if there is something that really bothers you, or that you feel very ashamed of, or anything you want to share, now is the time..” En daar ging ik.. Uiteraard is er maar één ding dat me echt dwars zit. Ik heb er inmiddels een trilogie over vol geschreven. Maar wat had ik dan daarin werkelijk op te biechten? En toen was het net of er een eurootje viel. Want kennelijk was er iets in mijn experimentele en soms ondoordachte verleden, meer duister, dan ze in de Katholieke kerk lief is..
Zou je graag meer van me willen lezen? Mijn debuutroman Pispaal is nu verkrijgbaar. Een boek over o.a. thema’s als schaamte, pesten en seksuele ontwikkeling. Subscribe op www.janhendrikcreations.com/auteur en je krijgt een gratis exemplaar toegestuurd!
