Ik was net uit de tv-studio van RTV Noord komen wandelen, waar ik met veel kracht mijn verhaal had mogen doen, over het jongetje dat vroeger iets te veel klappen had gehad, en zijn leed had verwerkt in een boek.
Ik liep samen met mijn trotse familie de studio uit, de parkeerplaats op, waar we snel in de Mercedes van mijn schoonvader stapten. Met nog net geen gierende banden, reden we het terrein van het Groningse mediapark af. We moesten immers over anderhalf uur in Amersfoort zijn, waar ik mijn boekpresentatie had, die ik al een uur had uitgesteld. Met de Flitsmeister aan en met 180 op de teller scheurden we die kant op. Ik vond het super dat mijn schoonvader dit deed. Dat hij het belang zag van deze dag. Deze dag, die o zo belangrijk voor me was.
Boekhandel Riemer
Om tien vóór acht kwamen we aan bij de Emiclaerhof 18, het adres van boekhandel Riemer. Ik had Hans Loeve, de eigenaar van de boekhandel, een aantal weken eerder bereid gevonden om de host te zijn van mijn presentatie. Hij reageerde toen super enthousiast, waarop mijn keuze om zijn boekhandel als locatie te gebruiken snel was gemaakt. Nadat ik was binnengekomen, voelde ik een lichte teleurstelling, dat er al niet iets meer mensen waren komen opdagen. Ik had behoorlijk wat energie en moeite gestopt in reclame maken voor mijn event en ik had stiekem best een vol zaaltje verwacht. Ik schudde hier en daar wat handen en begroette dierbaren. Ach, het was gewoon goed zo. Ik deed het, en daar ging het tenslotte om.
Nadat ik zo goed als geïnstalleerd was, beet Inanna van den Berg van uitgeverij Ambilicious, het spits af. Ze haalde in haar opening aan dat we vele pittige discussies hebben gehad en dat het voor auteur en uitgever altijd zoeken is hoe ver ze daarin kunnen gaan. Wat mij betreft konden we daar eindeloos ver in gaan. Mijn schrijfwerk zelf getuigt daar immers ook van. Maar toch had ik ook grenzen leren te bewaken. Want als het aan mij had gelegen, waren we uit de kleren gegaan, vertelde Inanna aan het publiek.
‘Tja, dan moet je ook even vermelden dat we oorspronkelijk het idee hadden om deze dag op een naturistencamping te houden.’
Er werd wat gelachen in de zaal.
‘Ja, maar gelukkig is dat niet gebeurd en staan we nu in deze prachtige boekhandel. De plek waar jij thuishoort.’
En dat was natuurlijk helemaal waar.
Tijdens mijn presentatie las ik stukken voor uit eigen werk. Gevoelige stukken. Zoals het stuk waarin ik als kleine jongen een hengst van mijn vader krijg, nadat ik zijn geslacht onder de douche had aangeraakt. Iemand uit het publiek reageerde.
‘Ik heb dit gelezen in je boek en nu je het hier zo voorleest, raakt het me weer. Het is een stuk, waarin eigenlijk een stuk onverwerkt trauma van je vader wordt doorgegeven aan de volgende generatie.’
Ik beaamde wat hij zei. Het was mijn persoonlijke missie. Om in een wereld te kunnen leven zonder oordeel en schaamte. Waar we zelfs onze diepst gevoelde pijn met elkaar kunnen en durven delen. Ik deelde een moment van oogcontact met hem.
‘En dit is dus zo mooi. Deze dialoog wat we nu hebben. Nu verbroederen wij.’
De snijdende afwezigheid van mijn vader
Ik ging vervolgens verder. Ik had immers nog wel even de aandacht van mijn hooggeëerd publiek nodig. Ik probeerde echt vanuit mijn hart te spreken. Want dat was wat nu belangrijk was. Zeker met de zware kost die ik opvoerde. En ik voelde zeker dat ik de aandacht had. Ook al was niet iedereen aanwezig van wie ik aandacht had willen hebben. Zo was mijn vader er bijvoorbeeld niet. Maar het was juist zijn snijdende afwezigheid, die ik gebruikte als de motor, om nog dieper te graven naar de kern. De emotie in mijn verhaal.
Want ik had mijn stuk in tranen geschreven. In de trein onderweg naar Groningen. Omdat ik wist dat hij er niet bij aanwezig zou zijn. Net zoals hij er eigenlijk al jaren niet meer is. Ja, ik heb te maken met een afwezige vader. En met mij een hele generatie. Dus daarom al die verloren zonen, die massaal opzoek zijn gegaan naar de diepere betekenis van hun bestaan. Want wat had ik hier nog te doen? Had ik mensen te beroeren en te raken met mijn verhaal? Net zoals de vader van mijn vader dat ook deed als hij op de preekstoel stond en ik daarom steeds meer begon te lijken op deze boeman, in een volle zaal?
Ach, wat maakt het ook uit. Ik doe wat ik kan doen. En mijn moeder en broers waren er in ieder geval wel. Mijn moeder die ook haar pijn in het publiek durfde te uiten, over haar opgroeien met een stiefvader, die toendertijd alleen maar bezig was met de drift naar zijn eigen seksuele plezier. En mijn broer die na de presentatie opstond, in tranen uitbarstte en het hardst klapte van allemaal. Gewoon omdat hij jarenlang zijn geliefde broer door een hel had zien gaan, en nu eindelijk weer iemand, als een rots in de branding zag staan. En een andere broer die me complimenteerde, omdat hij na al die gekke korte verhalen, die we vaak hebben gedeeld tot diep in de nacht, nu eindelijk echt de essentie begreep.
En wat ik ook echt heel bijzonder en ook gewoon onwijs opwindend vond, was dat er een zeer aantrekkelijke vrouw, speciaal voor mij naar deze presentatie was gekomen. Want los van het feit, dat het soms leek, alsof ik het allemaal voor mijn vader leek te doen, deed ik het natuurlijk ook een beetje voor de vrouwelijke aandacht. Een beetje dan hè, want anders lijk ik weer te veel op mijn vader(s). En laat dat nou toch wel het hoofdthema zijn van deze uiterst bijzondere avond. Deze avond, waar ik echt ‘mocht shinen’. De woorden die deze lieftallige dame voor mij op een briefje had geschreven, hangend om de nek van een heuse fles rode wijn.
Ja, deze aandacht was welkom. Ik genoot ervan. Want dat mag best. Want we willen allemaal gezien worden. Erkend worden. Erkend worden voor wie we daadwerkelijk zijn. En dat is wat mij betreft: ‘een prachtig mens.’
Ben je benieuwd naar de hele presentatie? Kijk hem dan hier terug:
