Wat was ik ook alweer aan het doen. O ja, ik was op bedevaart. Ik wilde de heilige plekken van de wereld bezoeken, met als einddoel Israël. De volgende plek die ik aandeed, na het noorden van Portugal gezien te hebben, was Fatima. Fatima is een bijzondere plek, want het was om dezelfde soort reden als Lourdes bekend geworden. Zo zou de Heilige Maagd Maria zes keer verschenen zijn, aan het gezicht van drie herderskinderen. Na een bezoek aan het kathedraal waar een zangeres me blij maakte met haar mooie stem, vervolgde ik mijn route.
Het klooster van Batalha was aan de beurt. Een fenomenaal klooster, die de koning van Portugal had opgericht als overwinning op haar onafhankelijkheid. 150 jaar hadden ze er over gedaan. Ik kreeg een kort en leuk gesprek met de vrouw die de kaartjes verkocht. De conclusie van ons gesprek was dat het bouwen aan een droom heel lang duurt. Heel lang..
Sintra was next. Een plek waarvan iedereen me vertelde dat het absoluut de moeite waard was. En dat was ook zeker zo. Maar na de het zoveelste kasteel en weer een flinke berg beklommen te hebben, sloeg toch wel de vermoeidheid er in. Was ik dan werkelijk van plan om de hele wereld te gaan zien? Overal een kijkje te nemen? Ik was helemaal niet meer aan het reizen. Nee, ik was slechts een lijstje aan het aflopen..
In het hostel van Sintra kreeg ik een zeer interessant gesprek met een Amerikaan. Ik vertelde hem van de dingen de me het meest dwars zaten. Opnieuw. Zoals ik dat al wel duizend keer had gedaan. Hij keek me aan. “Well my friend, this is a fight between you and your ego. And I really don’t have anything to do with that. Samsara. The wheel of illusion my friend. It all might all be true, while at the same time, none of it might be true..” Ik vind het altijd erg verfrissend als ik Amerikanen tegen kom. Ze komen zo snel tot de kern, tenminste als je ze toelaat. “You’re a great crowd man, really, I just love talking to you guys..” Hij leek verrast. “Thank you. We never really hear that..”
Ik was moe. Ik wilde het liefste gewoon ergens thuis komen. Via couchsurfing was ik in contact gekomen met een Brit die in Lissabon woonde. Eenmaal bij hem thuis, vertelde hij me dat hij al 300 mensen gehost had van over de hele wereld. Die avond kwamen er nog twee heren uit Griekenland bij en de volgende dag werd ik afgelost door een familie uit Australië. Hij was licht autistisch en door mensen de hosten kon hij toch zijn sociale vaardigheden ontwikkelen, zonder ervoor de deur uit te hoeven. Ik vond het een uitzonderlijk personage. Hij leerde me opnieuw dat extremiteiten alle vormen kunnen aannemen. Ik leerde hem dat hij misschien wel klaar was om het avontuur eens buiten zijn eigen woonkamer te zoeken.
Het was tijd om Lissabon in te duiken. Ik kon nog niet inchecken in mijn hostel, dus ik nam ergens een koffie op het terras. Naast me zaten twee dames, die een gesprek hadden over een medicijn uit de amazone. Ik vroeg ze of ze het over ayahuasca hadden. En dit hadden ze. We kregen een gesprek die me triggerde, om wat opener te worden over mijn tripverleden. Opnieuw verviel ik in het patroon, van het steeds opnieuw delen van mijn trauma’s. Was dat dan het verhaal van Jan Hendrik? Een verhaal over een schrijver, die maar niet uit zijn verhaal komt? Nee, volgens hun moest ik toch echt met iets sterkers gaan komen. En ik moest nog even blijven van ze, want ik was veel te uniek en bijzonder vonden ze.
In het hostel kreeg op een avond een bijzondere ontmoeting met een dame uit Uruguay. Ze vertelde me dat ze met veel zaken worstelde. Zoals wat goede vriendinnen van haar vonden, en dat ze haar vaak slecht behandelden. Ik vertelde haar dat ze zich daar geen zorgen over moest maken. Want je blijft immers altijd dezelfde persoon. Je wordt wel ouder, maar eigenlijk verander je van binnen helemaal niet. Dit kon ze maar niet verkroppen. De gedachte dat ze altijd dezelfde zou blijven. Ze barstte in tranen uit. Ik probeerde haar te troosten, maar ze leek ontroostbaar. Ik vond het bijzonder om te constateren, dat ik soms zoveel invloed kan hebben met de dingen die ik zeg. De volgende dag gingen we samen naar Belém. Een randgemeente van Lissabon, waar de originele Pastel de Belém wordt verkocht. Een roompasteitje, die voor de Portugezen zoiets is, als de zoute haring voor Hollanders. Het pasteitje is ook wel bekend onder de naam Pastel de Nata, wat niet helemaal hetzelfde recept heeft als de Pastel uit Belém.
De Pastel smaakte bijzonder goed. Jammer dat ze zo klein zijn. We vervolgden onze route en bezochten de plekken die volgens tripadvisor de moeite waard waren. Maar het was de wandeling tussen alle plekken in, die de dag echt de moeite waard maakte. Het leuke is van reizen, dat je werkelijk overal over kunt praten met de ander. Zaken die je werkelijk bezig houden. Of we wel op de goede weg waren. Of we ons met de juiste mensen omringden. Of we wel genoeg lol uit het leven haalden. Ja, dat was een belangrijke. Had ik nog wel lol genoeg?
Na een belangrijk klooster te hebben gezien, kwamen we uit bij een tentoonstelling, waar in een grote cirkel de hele wereldgeschiedenis was uitgebeeld. Het viel me op, hoeveel Hollandse bedrijven, kunstenaars en schrijvers, invloed hebben gehad op het huidige wereldtoneel. Ja, invloed hebben, daar ervaar ik ook veel lol in. Dus ik kon niet langer ontkennen, dat ik weer plezier had. Na jaren lang in de stilte te hebben geschreven aan een verhaal waar maar geen einde aan leek te komen, was ik de wijde wereld weer in getrokken. En ik kwam mezelf overal tegen. In de mensen. In het moment. In de invloed die ik had op anderen en daarmee de ander op mij. Ja, ik had weer plezier. I was again, back to fun!
Zou je graag meer van me willen lezen? Mijn debuutroman Pispaal is nu verkrijgbaar. Een boek over o.a. thema’s als schaamte, pesten en seksuele ontwikkeling. Subscribe op www.janhendrikcreations.com/auteur en je krijgt een gratis exemplaar toegestuurd!
